Λευκοί χωρίς χρώμα 

Νοιώθεις μοναξιά

Αυτοί οι τοίχοι πλησιάζουν ολοένα και πιο κοντά

Κρύβουν τη θέα προς τον ουρανό

Η ανάσα βαραίνει

Κι αυτοί οι πονοκέφαλοι όλο και πιο συχνοί

Και η φαγούρα στο σώμα σαράκι που με τρώει

Οι τοίχοι πιέζουν το κορμί και την ψυχή μου

Πουθενά παράθυρο

Και εγώ ο χτίστης τους