Ετσι δυστυχως ειναι για καποιους η ζωη.

Γιατι ανθρωποι να πληγωνονται?

Γιατι να μην βρίσκουμε όλοι την αγάπη?

Το πλάσμα που θα πληγώσω σύντομα Θεε μου βοήθα να βρει την αγάπη.

Ξερω ποσο ασχημο ειναι να πληγωνεσαι.

Δυστυχως στον ερωτα και στον πολεμο υπαρχουν και απώλειες.

Ειδικα όταν δεν μπορείς να έχεις αυτόν που θες.

Η σφαίρα που τρως από τον άνθρωπο που σ απέρριψε προορίζεται για αυτόν που θ απορρίψεις.

Πλασμα κι αυτο δυστυχισμενο με τον πονο ζωγραφισμενο στα ματια του.

Ο ερωτας ομως δεν εχει ελεημοσυνη.

Δεν τη ζητησα ποτέ.Δεν την προσφέρω.

Τι παραξενο.Προσφατα μου πηραν το κεφαλι κι εγω δημιος θα αποκεφαλισω αλλη ψυχη.

Μακαρι οχι αλλο αιμα.

που ειναι ο ερωτας που η αγαπη?

Η ζωη σκληρη δεν χαμογελα.Πρωτα με κοβει σαν ψυχρη λεπιδα και σαν να μην εφτανε αυτο...μου δινει λεπιδα για να κοψω κι εγω...

Κι η ελπίδα?

Κι η αγκαλιά?

Το χτυποκάρδι?

Ο Έρωτας?

Που είναι όλα αυτά?

Γιατί μια φορά Θεε μου δεν με αφήνεις να ζήσω κάτι όμορφο?

Γιατί να μην χαμογελάσω χωρίς αλλά?

Γιατί πάντα θα πρέπει να φιλοσοφώ για να μη γίνομαι έρμαιο των συγκυριών?

Γιατί θα πρέπει να εκτιμώ μετριότητες από το τίποτα?

Αυτός είναι ο έρωτας λοιπόν?

Ένας κακός συμβιβασμός.με το εφικτό?

Μια ατελείωτη μάχη με αίμα να κυλά?

Μια ζωή υπομονή κάνω για να ζήσω κι εγω το υπεροχο...

Φαινεται πως δεν το δικαιουμαι δεν το μπορω και δεν το αξιζω...

Πρεπει μονο πονο να παιρνω και να δινω.