Λέξεις!
Λέξεις γυμνές!
Να ριγούν κι απόψε κάτω από την
ανοιξιάτικη ηχώ της βροχής.
Κρυμμένες στου πόνου τις αμυχές.

Λέξεις εραστές που αμάρτησαν…
Άψυχες, που τις φίλησε ο έρωτας…
Σταγόνες έγιναν…να κολυμπούν στις
φλέβες μου…
Αίμα γίνονται…αιμορραγούν στα χέρια μου…
Χορεύουν στο ρυθμό της βροχής…
Πόσο φοβάμαι να τις αγγίξω.

Εκεί στην άκρη των χειλιών σου
να σβήνουν…
Να ναυαγούν…να πεθαίνουν από εσένα.

Σιωπή στο στόμα να γίνονται.
Κραυγή στη ψυχή!
Σταγόνα στις φλέβες!

Copyright © Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή
……………………………………………………….

Ένα “γιατί” στα χείλη κρεμασμένο,
σαν το καημό που τρέχει και ξύνει τη πληγή.
Σαν ένα χαμόγελο, αχνό και μαραμένο,
που παρασέρνει ο άνεμος και σβήνει η βροχή.

Ριγεί η ψυχή στο αύριο,
το αίμα – μελάνι και σιωπή.
Το τέλος μου θεριό, κύμα άγριο,
και τ’όνειρο μια λέξη αδειανή.

Κι αυτή η ζωή που πέρασε
χωρίς να κλέψει μια πνοή,
ένα ισχνό είδωλο που γέρασε –
ένα “αντίο” στο χθες που αιμορραγεί.

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας