Πέφτεις. Σηκώνεσαι. Ξαναπέφτεις. Ξανασηκώνεσαι. Συνεχίζεις. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε ρίξουν, να σε συντρίψουν. Αλλά εσύ εκεί. Πάλι από την αρχή. Ξανά και ξανά. Να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Και να παλεύεις πάντα με το κεφάλι ψηλά. Αφοσιωμένη στον στόχο. Πιστή στο όνειρο.

Κάπως έτσι και με σκληρή δουλειά ήρθε το 2014 ο έπαινος από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά.

Κάπως έτσι ήρθε το 2017 το βραβείο από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών.

Κάπως έτσι ήρθε σήμερα το 1ο βραβείο από τις εκδόσεις Εντύποις :)

Και μάλιστα για ένα βιβλίο που πραγματεύεται τη ζωή του Μενέλαου Λουντέμη. Ένα από τα πιο μεγάλα όνειρά μου!

Τίποτα δεν πάει χαμένο τελικά. Τίποτα.

«...Περπάτα στο δρόμο σαν άτι! Μη σκύβεις. Κάτω είναι γιομάτο σκουπίδια και λέσια… Έχε έγνοια στα χέρια σου. Να τα ‘χεις παστρικά και να τ’ απλώνεις όσο πρέπει. Το βλοημένο το χέρι ο θεός το ‘δωκε για να κάνουμε «τόκα» κι όχι για να το βρωμίζουμε με κείνο και με τ’ άλλο. Κι έν’ άλλο πράμα, γιέ μου, να προσέχεις. Το καπάκι του ματιού το ‘χει ο άνθρωπος για να σκεπάζει το μάτι του σαν κοιμάται, όχι σαν είναι ξύπνιος! Κοίτα την ανθρωπότη με ξέσκεπο μάτι… και θα σ’ αγαπήσει...».

Δική σου κι αυτή η «νίκη», αγαπημένε μου συγγραφέα! Σε σένα τη «χρωστάω»!

Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ εκδόσεις Εντύποις, για το μεγάλο δώρο που μου κάνατε