Γεννηθήκαμε για να είμαστε μαζί...Και το πεπρωμένο, συμφωνεί μαζί μου...Σου έχει τύχει, να μιλάς για κάποιον, και την ίδια στιγμή να βρίσκεσαι στη σκέψη του; Σου έχει συμβεί, να γράφεις ολόκληρους τόμους ποίησης για αυτόν, αλλά να τα διαβάσουν λάθος άτομα εκτός απο αυτόν; Σου έχει τύχει, να γράφει στην παλάμη σου το όνομα του, αλλά να μην είστε για κάποιο λόγο μαζί, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι μια μέρα θα ζήσεις μαζί του; Εμένα, μου συνέβη...Με τον Αυγουστίνο μου...Γνωριστήκαμε όταν είμασταν παιδιά, αλλά δεν ζήσαμε μαζί. Ποιος μου λέει ότι αυτό δεν θα συμβεί; Όταν η αγάπη γκρεμίζει την ίδια την κακία, σκέψου τι μπορεί να κάνει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται! Θέλω να τον δω, έστω μετά απο τόσα χρόνια...Θέλω να τον αγκαλιάσω, σα να μην υπάρχει αύριο...Θέλω να τον φιλήσω, όπως δεν τον φίλησα ποτέ...Θέλω να ζήσω σήμερα όσα δεν έζησα χτες, μαζί του...Όταν ένας άνθρωπος κυλάει μέσα σου, όποιος και αν είναι κοντά σου, είναι αόρατος...Πιθανόν, να υφίσταται μια φιλία, τίποτα παραπάνω όμως...Και είναι καλύτερα να είσαι ειλικρινής με όλους, παρά να χτίζεις με το ψέμα κάτι το οποίο θα γκρεμιστεί με την πρώτη μπόρα...Ο χρόνος, μπορεί να μη σταματάει, να παίρνει μαζί του τα πάντα, η αγάπη όμως, έρχεται να τον τσακίσει, και να χτίσει σε νέες βάσεις...Αν έβλεπα τον Αυγουστίνο, θα του έλεγα, <σ΄αγαπώ>...Γιατί ποτέ δεν το άκουσε απο μένα! Ναι, γεννηθήκαμε για να είμαστε μαζί...Τότε, δεν ήταν ο σωστός τόπος και χρόνος...Σήμερα, είναι! Σήμερα, θα ξεκινήσω το νέο μου κεφάλαιο μαζι του..

.<Πάντα θα σ΄αγαπώ...Χωρίς αρχή και τέλος...Πάντα θα ζω για σένα...Πάντα θα λέω το όνομα σου για καληνύχτα...Πάντα θα είσαι ο Αυγουστίνος μου>...