Πολλές φορές έρχεσαι.
Στις σκέψεις μου, στις λέξεις μου, στα όνειρά μου.
Και πνίγομαι σ’έναν ωκεανό από θύμησες.
Σ’ένα κενό παρόν με χαμένους έρωτες κι ανεκπλήρωτα όνειρα.

Βλέπεις, τόσα χρόνια πέρασαν κι ακόμα τρέμω στη μορφή σου, ακόμα μόνος.
Ίσως ποτέ δεν με κατάλαβες, ίσως ποτέ δεν σε κατάλαβα.

Στο σκοτάδι που βυθίστηκα, κερί προσπάθησα ν’ανάψω. Μα κι αυτό, χαμένος κόπος.

Σβήσαν οι ελπίδες, σβήσανε.

Σε μια γωνιά κρύβομαι και φοβάμαι…
....................................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας