Ο πόνος στο στήθος γύρισε. Αυτό το τσίμπημα που γίνεται όλο και πιο δυνατό, το  νιώθω να μακραίνει, να μακραίνει μέχρι να φτάσει στην πλάτη.

Τα δάκρυα μαζεύτηκαν στον λαιμό στο στόμα...  Πλημμυρισαν τη γεύση με σίδερο και αλατι.  Δεν ανεβαινουν όμως στα μάτια να ξεσπάσουν, να λυτρωθουν. Μένουν εκεί και πνίγουν τη φωνή μου, που δυσκολευεται να βγει.  

Μα και να βγαινε δεν ξέρω τι να πω.  Δεν υπάρχουν πια λεξεις. Όλα έχουν ειπωθεί στις στιγμές του απόλυτου τώρα, όταν ο χρόνος σταματα και το μετα είναι το επόμενο κλάσμα δευτερολέπτου.  

Εφτασε ενα τραγούδι. Νόμιζα μπορούσα... Έκανα λάθος.  Όλα γύρισαν πίσω σαν το κύμα στην ακτή. Προβάλλονται μέσα στην καρδιά τοσο όμοια, τόσο ζωντανά...καυτή ανάσα καιει ακόμα...