Χρειαζόμουν επειγόντως φόρτιση.  Μια μπάλα παγωτό και αραγμα για λίγο σε μια αγαπημένη ακροθαλασσιά.

Ο αερας λυσσομανά ακομη. Τα αεροπλάνα πηγαινοερχονται πάνω από τα κεφαλια μας με τον χαρακτηριστικο τους ήχο. Συνώνυμο του τρομου και της απόγνωσης, ταυτόχρονα και της ελπίδας.  Η θαλασσα μαύρη, μάρτυρας της καταστροφής. Κι όμως λίγα μετρα παρακάτω...

Μια ομάδα νέων κάνει kite-surf, σ ένα αυτοκινητο κάτω απ τα δέντρα ένα ζευγάρι έχει ρίξει τα καθισματα και κοιμάται με παράθυρα ανοιχτά, μερικά πιτσιρίκια στην αρχή της εφηβείας κάνουν βουτιές από τον μώλο, ένας γέροντας κολυμπα και μια μεσοκοπη κυρία στα  σκαλιά της ακτής ακουει ημιξαπλωμενη μουσική . Θυμήθηκα τα λόγια σου. "Η ζωή είναι σαν τα κόμικς μια σελίδα εγχρωμη μια ασπρόμαυρη".  Κι εδώ μπροστα στα μάτια μου σε μια τεράστια οθόνη παίζονται κι οι δυο όψεις της. 

Μ εβγαλε από τις σκέψεις μου μια παιδική φωνή "Η καλύτερη τηλεόραση είναι αυτη της φύσης.  Όλοι αυτοί οι άνθρωποι κανουν πραγματα για να νιώσουν ομορφα γιατί είναι καλύτερα αυτα που σου αρέσουν να τα κάνεις και όχι να τα βλέπεις μονο".

Χαμογέλασα και σηκώθηκα από το παγκάκι. Τοτε πρόσεξα τα εφηβικά γραμματα στο κάθισμα. "Θα συνεχίσω να προσποιουμαι οτι δεν σε σκεφτομαι και δεν μου λείπεις" και δίπλα μια ραγισμένη καρδιά 'I m more broken than you think'. Μετάνιωσα που δεν είχα έναν μαρκαδόρο μαζί να γράψω σ αυτην την ψυχή που αποτύπωσε τη θλίψη της πως η ζωή έχει δυο οψεις. Μπορείς να κλαψεις χωρίς καμιά προσποίηση και να πονέσεις απέραντα. Ψάξε όμως μέσα σου να βρεις και το φως στις μικρές καθημερινότητες. 

Περπάτησα με τα μάτια κλειστά.  Άφησα τον άνεμο να μπερδέψει τα μαλλιά στο πρόσωπο και το μακρυ φόρεμα στα ποδια...Άφησα τους ίσκιους να παίξουν κρυφτό με τον ήλιο στο δέρμα μου..

 Επιστρέφω σπίτι... Βρες αυτά που σου αρέσουν και καν' τα πραξη. Μην αφήσεις τα όνειρα στο ράφι...