...στην καθημερινότητα.

Χθές όταν έφευγα,η συγκίνηση και το δάκρυ με έπνιγαν.

Να κοιτάω για τελευταία φορά φέτος τα δωμάτια με τα παλιά ξύλινα κρεβάτια την κουζίνα με όλες τις καθημερινές αναμνήσεις όταν έτρωγα σπιτικό μαγειρεμένο με αγάπη φαγητό.

Τους 4 δρομους που βλεπουν θάλασσα και όψεις μια αγαπημένης κωμόπολης.

Τη μυρωδιά πέυκου και αλμύρας.

Την όψη ενός παραμυθένιου μέρους γεμάτο αναμνήσεις.

Παιχνίδι με την πλαστική πράσινη βαρκούλα μου

την αναζήτηση του θησαυρου με τις λίρες που ποτέ δεν υπήρξε

το κωλαράκι της Φρόσως της κόρης της γειτόνισσας που με γέμιζε καυλες και αναστολες

Τα πρωτα ροκ ακουσματα

Την παλη με τα κυματα 

Τις κιθαροπαιξίες μου με τις οποιες χορευε η οικογενεια μου

Την πρασινομάτα μπαρ γουμαν που την γαμαγα στο κρεβατι μου και εβλεπα την τσόντα στον καθρεφτη της αρχαιας προπολεμικης ντουλαπας 

Τις κουβέντες των Θειων μου και των γιαγιαδων μου

Τον Μανο Σολιστ

Τις μυρωδιες των λεμονιων στην αυλη

Τις ονομασιες των δρομων χαραγμενες με ξεθωριασμενους χαρακτηρες σε ξεχαρβαλωμενες ταμπελες...Μινωος και Βιτσεντζου Κορναρου....

Το αερακι που μυριζει λεβεντια και ιστορια Μεγαλονησου...

Πως να μη δακρυσω?

Το σπιτι εχει ψυχη,το μερος χαρακτηρα.

Ισως ειμαι Εγω τελικα.

Και τωρα ειμαι μισος,μακρια του.