Αναζήτησα, στον ήχο μιας κιθάρας

το αγαπημένο πρόσωπο σου...

Θυμήθηκα τα νιάτα μας, σαν χτες

κλεινοντας τα μάτια μου...

Και συνειδητοποίησα, ότι το πιάνο μου αράχνιασε

δεν έχει ακουστεί νότα, χρόνια τώρα...

Τα πλήκτρα, δεν μπορώ να τα αγγίξω

γιατί τα <αγκάλιασα> μια άλλη εποχή...

Και θυμάμαι κάθε σου λόγο

κάθε σου πράξη, κάθε σου όνειρο...

Τα μοιραζόσουν τα όνειρα σου, μαζί μου...

Δεν έμελλε να είμαστε μαζί...

Σε είχα όμως πάντα, στην καρδιά μου

και σε <έβλεπα>, σε κάθε τι που σε θύμιζε...

Αλλά, δεν ήταν εσύ...

Κανείς ποτέ, δεν θα είναι, εσύ...

Κανείς ποτέ, δεν θα σου μοιάζει...

Ήθελα να παίξεις για μένα

το ομορφότερο τραγούδι σου...

Εκεί, στην παλιά γειτονιά που γνωριστήκαμε

και σφράγισε τη ζωή μου...

Ήθελα, να ακούσω τον ήχο της κιθάρας σου

και μόνο τότε, θα άκουγες τα πλήκτρα μου...

Το δικό μου ήχο, δεν θα τον ξεχνούσες ποτέ...

Γιατί προηλθε απο μεγάλη χαρά...

Και σώπασε, αμέσως μετά...

Μου λείπεις εσύ και η κιθάρα σου...

Μου λειπουν τα χρόνια μας...

Αυτά που δεν θα γυρίσουν ποτέ...

Για μια αγάπη ανεκπλήρωτη

που δεν είδε ήλιου φως...

Καταδικάστηκε, πριν καν αρχίσει...

Μα θέλω να σε θυμάμαι

όπως ακριβώς ήσουν...

Η μεγάλη αγάπη της ζωής μου...