Αφού αντί να μου χαρίζεις γέλιο,με προβληματίζεις?

Αντί να με ταξιδεύεις,με προσγειώνεις?

Αντί να ενθαρρύνεις τα όνειρά μου,τα λερώνεις με γκρι λαδομπογιές?

Αφού φρενάρεις τις υγιείς ορμές μου για να διαφυλάξεις την ασφαλή φωλιά της μητρότητάς σου?

Αφού με θες κουβαλητή και όχι εραστή?

Αφού μου δίνεις μόνο μια μικρή και πικρή γεύση σου?

Αφού είσαι μεγάλη πουτάνα στο σωμα και την ψυχή και είσαι κάτι κατώτερο και πιο ταπεινό από την πριγκήπισσα που ήθελα να είσαι?

Πως να σ αγαπω μετα γυναικα?Πως να μη μισω τη μητρότητα σου,που για να την πετυχεις πόνεσες εμένα?