Οθόνη μου που σου μιλώ γράφοντας τις σκέψεις μου.

Αυτό το σαράκι μου ώρες ώρες με τρώει πολύ ενοχλητικά.

Ο πυρετός μου ανεβαίνει.

Το αίμα μου κοχλάζει.

Άλλο ένα ήσυχο βράδυ.

Δεν ακούγεται τίποτα απ εξω.

ούτε τριζόνι.

Κι εγω,ενα μοναχικο πρεζονι.

Ακουω μελωδιες που με νανουριζουν.

Μαρασμος.

Θλιψη.

Δεν το ελεγχω.

Ο δρομος μου δεν εχει γυρισμο.

Πολη μου κοιμησου.

Κρατα τα φωτα σου ανοιχτα να τρεμοπαιζουν κανοντας μου συντροφια.

Κι ασε με να με βρει η μερα ξανα.