Χανόσουν με την ξαστεριά 
κρυβόσουν στα σκοτάδια
στης νύχτας την ανηφοριά
με κένταγες σημάδια

Με δένουν μαύρα νήματα
στης μοίρας σου το ακόνι
κρυφά μου υφαίνεις κρίματα 
στου πόνου το στημόνι

Σ' αντάμωνα τις Κυριακές 
μες του μυαλού τ' ανώγια
χίλιες φορώντας μου σιωπές 
με σέρναν στα υπόγεια 

Με γκρέμιζες στις ρεματιές 
στην κόλαση του Άδη
μέσα μου άναβαν φωτιές
μ' ένα γλυκό σου χάδι

Στου Έρωτα το αγλάισμα 
όλα στα συχωρνούσα 
εκτίω ισόβια δεσμά
μακριά σου εγώ δε ζούσα

Σ' αντάμωνα τις Κυριακές 
μες του μυαλού τ' ανώγια
χίλιες φορώντας μου πληγές 
με σέρναν στα υπόγεια