Είναι τόσο κακοί οι ανθρώποι ή τόσο λάθος εγώ?

Πολύ μαύρη μέρα σήμερα,γεμάτη κάρβουνο.

Κρίμα.

Έντονες λεκτικές διαμάχες.

Μόνος εναντίον όλων και αλύγιστος.

Φαινομενικά,γιατί από μέσα μου δακρύζω...

που δεν γίνεται να είμαστε αδέρφια και ν αγαπάμε ο ένας τον άλλο.

Τι απαίσια η ανθρωπότητα που χαρίζει χαμόγελα σε μωράκια,γατάκια,ζητιανάκια,συγκινείται από τραγωδίες,αλλά αδικεί και αδιαφορεί για το διπλανό.

Πως να μην απογοητεύομαι που οι καλοί είναι αδύναμοι και οι κακοί για τα σκουπίδια?

Αυτή η μοναξιά μου έχει ροκανίσει την ψυχή

Με άφησε μισό.

Όσο για σένα αγαπητέ κολλητέ και φίλε σταθερε 30 χρόνια.

Κάνεις τρομερό λάθος που με ξέχασες.

Εγω παντα θα σε αγαπω σαν αδερφο και θα δικαιολογω τα λαθη σου.Ακομη και την απομακρυνση σου που δεν ειναι σημερινη.

Απλα διαπιστωσα με τρομο πως τοσο καιρο εγω συντηρουσα αυτη τη φιλια.

Εσυ απλα δεν ειχες προβλημα να κανεις παρεα μαζι μου,αλλα ουτε και πραγματικη επιθυμια.

Μια απλη πρωτοβουλια να παρεις τηλεφωνο αρκουσε.Ενα απλο τηλεφωνο 30 δευτερολεπτων που δε θα κοστιζε τιποτα μαθα σημαινε τα παντα.

Ισως ειμαι ενα τερας και ο χειροτερος ανθρωπος του κοσμου για να μου αξιζει τοση μοναξια.

Τελος παντων.

Στο τελος της μερας κανενα δε μισω.

Ειναι η μοιρα μας που δεν αλλαζει.

Μονο μια απογοητευση που καθε ξημερωμα μετρω αλλη μια μερα γεματη παγωνια που περασε και μ εφερε  πιο κοντα στο θανατο μου...