Έτσι απλά.

Μπήκα στο αμάξι απλά για ν αφήσω την τσάντα.

Ξαφνικά μια αόρατη δύναμη με έκανε να βάλω μπροστά τη μηχανή

Το νοσοκομείο ξεκίνησε να γίνεται όλο και πιο μικρό

Κι έτσι απλά...έφυγα απο τη δουλεια...

Και οδήγησα μεχρι που εφτασα στη Βαρκιζα.

Ετσι χωρις λογο και σκοπο

Απλα για να ηρεμησω και να συνομιλησω με την αυρα της παραλιας.

Να ζωντανεψω παλι το πνευμα των διακοπων

Κρουασαν απο τον παλιο της φουρνο,καθισμα σε καφε στο κεντρο της με θεα το μαγευτικο χρυσομπλε της συναντησης ηλιου και αλμυρας

Μεσα μου οι σκεψεις μου,ο κοσμος μου.

Ειχα αναγκη να τον ηρεμησω.

Μακρια απο τις υποχρεωσεις και τη ζωη.

Ποια ζωη...αυτη που το πρωι σε ξυπνα για να βγαλεις λεφτα να ζησεις και το βραδυ σε ξακουραζει για να ξυπνησεις την αλλη μερα να κανεις τα ιδια

Μα εδω ειναι αλλοιως

Μεσα απο τη γυαλα της απομονωσης του εαυτου μου απο τον κοσμο και τα φυσιολογικα,επιλεγω το δικο μου ξεχωριστο τρελο μονοπατι.

Διπλα στο δροσερο θαλασσινο αερακι σε ενα μερος αγαπημενο,που καποτε μια δυνατη φιλια ζουσε και ανασαινε.

Μεσα μου θα υπαρχει για "παντα".

Για οσο ζω δηλαδη.Δεν υπαρχει το για παντα.

Καθε στιγμη που περνα ολο και πιο κοντα στο θανατο.

Γι αυτο ας ειναι φωτεινη η διαδρομη μια και ο προορισμος ειναι υποχρεωτικα σκοταδι.

Και οχι δεν θα τελεισω το κειμενο μου με αυτη τη λεξη

Φως φως φως διακοπες χαρα ευτυχια μαχη δεν παραιτουμαι ακομη.