Περπατάς αμέριμνος στο δρόμο, και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι έχεις χάσει τα χρυσαφικά σου, τα οποία φοράς μια ζωή, τα οποία φορούσες και κάτω απο χειρότερες συνθήκες, αλλά δεν τα έχασες! Και χάθηκαν ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβεις, και χωρίς να έχει συμβεί κάτι για να σε προετοιμάσει για την απώλεια...Τι κάνεις; Προσωπικά, ένιωσα σα να έχασα ξανά, άνθρωπο της οικογένειας μου...Γιατί σε αυτούς ανήκαν τα χρυσαφικά, πριν έρθουν σε μένα...Δεν ήταν τόσο, η απώλεια του χρυσού, όσο και αν κόστιζε, ήταν η συναισθηματική αξία, η οποία δεν αναπληρώνεται με τίποτα καινούριο...Είναι όπως και οι άνθρωποι απο <χρυσό>...Όταν τους χάσεις, όποιον και αν βαλουν δίπλα σου, δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος...Σ΄αυτή την περίπτωση τους έχασα δυο φορές...Γιατί, μπορεί ένας άνθρωπος να πεθάνει, αλλά να έχεις κάτι να στον θυμίζει, και να τον <φοράς> συνέχεια πάνω σου...Όταν όμως χάσεις κάτι το οποίο σε <συνδέει> με αυτόν, <πεθαίνεις> δυο φορές, μαζί του...Αλήθεια, πόσοι απο σας βρήκατε στο δρόμο ενα χρυσό και το επιστρέψατε στον κάτοχο του; Ελάχιστοι θα μου πείτε...Σχεδόν κανείς δεν πάει στην αστυνομία για την εύρεση...Άδικο μεν, αληθινό, δε...Τι κρίμα όμως, Έτσι; Γιατί στη σημερινή εποχή, κανείς δεν σκέφτεται τον άλλο, και το κόστος της απώλειας του...Όλοι σκέφτονται τον εαυτό τους, μια και ζούμε ανάμεσα σε πονηρούς και φτωχούς ανθρώπους...Κανείς δεν μας ρώτησε βέβαια, αν θέλαμε να ζούμε ανάμεσα τους! Και επειδή έτυχε, δυστυχώς εδω και χρόνια χάνουμε, πολύτιμα είδη για μας, αρκετά πολύτιμα για να τα δώσουν πίσω, κάποιοι άλλοι, όμως! Προσωπικά, ευχήθηκα, να μην τα χαρούν, ότι και αν μου έχουν κλέψει μέχρι σήμερα...Ο Θεός είπε, ότι είναι αμαρτία να καταριέσαι, όταν όμως έχεις δίκιο, δεν ακούς ούτε Θεό, ούτε κανένα! Άλλωστε, η ζωή μια μέρα, θα δείξει, ποιος είχε δίκιο και ποιος όχι...