Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω την αύρα σου γύρω μου...Νιώθω ότι με σκέφτεσαι, την ίδια στιγμή που σε ακέφτομαι και εγώ...Και ξέρεις πιο είναι το περίεργο; Είναι σα να σε είχα πάντα δίπλα μου, άσχετα αν έχω να σε δω χρόνια...Τι σημασία έχει αυτό; Ξεχνιούνται οι μεγάλες αγάπες; Στάθηκες ποτέ μπροστά στον καθρέφτη, κοίταξες μέσα σου, είδες εσένα και μένα μαζί; Ταιριάζαμε εμείς, αγάπη μου...Αν είμασταν μαζί, δεν θα χωρίζαμε ποτέ...Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό; Όταν όλοι οι άνθρωποι γύρω μας, είναι κενοί απο αισθήματα, εγώ σκέφτομαι εσένα...Γιατί δεν μπορεί ένας άνθρωπος της τέχνης και του θεάματος, της ποίησης και της δημιουργίας, να έχει κάτι κακό μέσα του! Δεν μπορεί...Ίσως για αυτό να υπάρχεις ακόμα μέσα μου...Γιατί, όσα χρόνια και αν πέρασαν, δεν συνάντησα κανένα σαν και σένα...Αντίγραφα μπορεί, εσένα, όχι...Και δεν γίνεται να σε αντιγράψουν αγάπη μου...Αντιγράφεται η καρδιά; Αντιγράφεται η ψυχή; Όχι...Δεν ξέρω με πιο σκεπτικό το έκαναν αυτό...Για να δουν αν σε θυμάμαι; Για να προσπαθήσουν να κλέψουν τα αισθήματα μου για σένα; Μα δεν γίνεται αυτό, αγάπη μου...Και χίλια καρμπόν να βγάλουν με σένα, εσύ θα είσαι μοναδικός...Μα δεν σε διάλεξε η παιδική μου καρδιά τότε, τυχαία! Μίλησες με ιδιαίτερο τρόπο...Και μόνο ένας άνθρωπος της τέχνης μπορεί...Να καταθέσει την ψυχή του στο όνομα της αγάπης! Μοίαζουμε...Σε πολλά...Και όχι τυχαία...Γεννηθήκαμε για να είμαστε μαζί...

Αυγουστίνος + Αντιγόνη = Love for ever...