Μετράω τα χρόνια που πέρασαν άσκοπα, σε ανούσιες γνωριμίες και ανούσια γεγονότα, και σκέφτομαι, πόσο χρόνο έχασα άδικα, μακριά απο ανθρώπους και πράγματα που αγαπώ πραγματικά...Δεν είχα ποτέ φωτογραφία σου, να κοιτάζω, μόνο αναμνήσεις οι οποίες, άξιζαν...Δεν είχα τίποτα δικό σου, ούτε καν παιδικές υποσχέσεις, που κάνουν φτερά με την πνοή του ανέμου...Είχα μόνο εσένα, και ότι σε αντιπροσώπευε...Μια ψυχή απο χρυσό, μια καρδιά απο διαμάντι...Και σήμερα, μετά απο τόσα χρόνια μακριά σου, αυτά έχω μαζί μου...Γιατί δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να έχεις αποκτήσει, δεν ξέρω τι άλλο υπάρχει, τέλειο για σένα, για μένα, υπάρχεις μόνο εσύ, και ο χαρακτήρας σου...Και πολύ θα ήθελα, έστω και τώρα, να σε ξαναδώ, και να φτιάξουμε καινούριες αναμνήσεις, πάλι μαζί, αλλά αυτή τη φορά, μόνιμα μαζί...Γιατί τελικά, αυτό που έχει σημασία, είναι, εσύ και εγώ, εμείς, και ότι δημιουργήσουμε απο δω και πέρα...

Αυγουστίνος + Αντιγόνη = Love for ever...