Άραγες, θυμάσαι, στο θρανείο εγω και εσύ

παίζααμε τρίλιζα, γράφαμε στο χαρτί,

ζωγράφιζα καρδούλες, με ονόματα κρυφά

έκανα όνειρα, για μας, νοερά...

Με σήκωνε στον πίνακα ο καθηγητής

έτρεμα μήπως, την ταραχή μου, δεις,

έλεγα το μάθημα, απο την αρχή σωστά

σε κοίταζα, με κοίταζες, άναβε πυρκαγιά...

Κανείς ποτέ δεν έμαθε, πόσο σ΄αγαπώ

τί και αν ήταν τότε, αίσθημα παιδικό,

ήρθες για να μείνεις, αγάπη μου γλυκιά

το πιο όμορφο αίσθημα, που είχα στην καρδιά...

Όλα μου τα όνειρα θέλω να τα ζήσω μαζί σου

να΄ξερες, πόσο ήθελα, να ακούσω τη φωνή σου...

Να σου΄λεγα αγάπη μου, ακόμα σ΄αγαπώ

είσαι ακόμα για  μένα, ότι πιο σημαντικό...

Άραγες θυμάσαι, ακόμα το όνομα μου

και με τι όπλα, κέρδισες την καρδιά μου.

Δεν χρειάστηκες κανόνες, ούτε στρατηγική

μόνο ότι ήσουν, αληθινά, εσύ...

Τα όμορφα τα μάτια σου συχνά αναπολώ

με έβαλαν στο παιχνίδι, σε εναν έρωτα τρελό,

και αν και δεν συνέβη, κάτι μεταξύ μας

η αγάπη που νιώσαμε, καθόρισε τη ζωή μας...

Θέλω να τα ζήσω, όλα μαζί σου

να γευτώ, το όμορφο φιλί σου,

να μην μπορεί κανείς, εμάς να χωρίσει

οτιδήποτε κακό, εκεί να σταματήσει...

Σε αγαπώ ακόμα, θέλω να σου πω

δεν θα είναι σήμερα, κάτι παροδικό,

θα γυρίσουμε ξανά, πίσω στο θρανείο

που έγινε κρυφά, της αγάπης μας, σχολείο...