Στις παρυφές της γης εσύ, λιμάνι.

Το φίλημά σου με κρατά, το κύμα.

Μάνα γλυκιά σε συναντώ στη σκέψη μου τη πλάνη.

Σε σε γυρνώ, σε σε με πάει το βήμα.

Για μιαν Ιθάκη κίνησα, για ένα ταξίδι.

Στις ακριβές μου αποσκευές δεν χώρεσε το βλέμμα.

Χίλιους τόπους φόρεσα στο είναι μου στολίδι,

μα χίλιες φορές κατάλαβα αυτό πως ήταν ψέμα.

Στα πέλαγα που πάλεψα να βρω κι εγώ απάγκιο

να ρίξω άγκυρα μακριά, κρυμμένη απ’τη μορφή σου,

σαν Πηνελόπη στάθηκες, στις έγνοιες μου κουράγιο,

ο ναυαγός σαν γύρισα και πάλι στο νησί σου.

Μπρος σου προσπέφτω τώρα πια, ο ταπεινός ικέτης.

Τα δυο μου χέρια προσευχή υψώνουν προς εσένα.

“Φύλαξε ‘συ το αύριο, ακούραστος ηγέτης.

Κράτα το τέλος μακριά. Τα άσχημα, θαμμένα.” 

.......................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας