Φέρνω στο νου κάτι εικόνες απ΄το χθες

και με πινέζες τις καρφώνω μπρος τα μάτια

για όσα γίνανε εσύ μονάχα φταις

σε παρενθέσεις δυο ντροπές και δυο γινάτια.

Τις παροιμίες δεν τις πρόσεξες ποτές

πως του ανθρώπου το γινάτι βγάζει μάτι

τις φωτεινές μας μέρες γέμισες βροχές

κι ο πλούτος όλος συρικνώθηκε σε κάτι.

Τούτο το πόστερ οι πινέζες που κρατούν

και μου τρυπούν τέσσερα μέρη του προσώπου

το΄χω στη σκέψη και οι μύτες με πονούν

οι χειρισμοί σου ήταν όλοι λάθος τρόπου.

Έφυγες κι έμεινα με αύπνες βραδιές

με αντιπάλους το καλό και το κακό μου

έγινε ίδιο το χθες με το προχθές

μπρούμητα κι ανάσκελα τα ίδια στο μυαλό μου.