Για οτιδήποτε μου έχουν κλέψει, νιώθω σα να έχασα ακόμα ενα παιδί! Έτσι αισθάνομαι για τα κεκτημένα μου...Για όλα όσα μου ανήκουν πραγματικά, και δεν ήθελα να τα μοιραστώ με κανέναν...Δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο...Αλήθεια, έχει σκεφτεί κανείς, πως νιώθει ένας συγγραφέας όταν γράφει; Απο που προέρχεται όλη αυτή η πνευματική ευεξία του, όλη αυτή η συναισθηματική εγρήγορση; Για να γράψεις ενα αριστούργημα, πρέπει να θυσιάσεις πολλά απο τον εαυτό σου, και το χρόνο σου...Το ίδιο ισχύει και για οτιδήποτε άλλο για το οποίο έχεις μοχθήσει...Για χρήματα, για μόρφωση, για διάφορα άψυχα αντικείμενα, τα οποία όμως είναι σημαντικά για σένα, εφόσον τα αγόρασες με τα χρήματα σου...Πως να αναπληρώσεις το κενό; Ακόμα και αν γράψεις κάτι άλλο, ακόμα και αν αγοράσεις κάτι άλλο, ποτέ δεν θα είναι το ίδιο...Και αυτό επειδή, για οτιδήποτε σου ανήκει, επένδυσες όλο σου το είναι...Πως να μη νιώθεις θυμό και θλίψη, όταν γνωρίζεις ότι είναι στα χέρια κάποιου άλλου, επίτηδες; Πως να αγαπήσεις αυτόν που σου τα έκλεψε, όποιος και αν είναι, για όποιο λόγο και αν το έκανε, εφόσον εσύ ξέρεις, ότι υπο κανονικές συνθήκες, εσύ αυτό δεν θα το έκανες ποτέ; Δεν γίνεται...Και κάνεις τη θλίψη σου <πένθος>...Γιατί η καρδιά σου είναι ακόμα εκεί, στα γραπτά σου, στα πρόσωπα, και στα πράγματα που σου λείπουν...Μπορεί να τα αντικαταστήσεις, όμως ποτέ δεν θα τα αγαπήσεις, όπως όλα όσα έχασες...Γιατί, ειδικά για την πνευματική σου ιδιοκτησία, είναι σα να χάνεις δεύτερη φορά κάποιον...Ο συγγραφέας, θεωρεί παιδιά του την πνευματική του ιδιοκτησία...Όμως αυτό, δεν το καταλαβαίνει όποιος δεν μπορεί να γράψει...