Είχε πάντα το κορδόνι του λυμένο

στο δεξί του το παπούτσι από παιδί

το πατούσε και ήταν όλο μπερδεμένο

στο γόνατό του είχε μόνιμη πληγή.

Βρε !! του λέγαν,σκύψε,δέστο ένα λεπτάκι

γιατί να βρωμίζει στο δρόμο μια ζωή;

νοιώθω ότι είναι το μικρό μου σκουληκάκι

που πιστά από κοντά μ΄ ακολουθεί.

Στο σχολείο,στο γυμνάσιο, στο λύκειο

στα αθλήματα, όταν παίζαν στην αυλή

στο παπούτσι το δεξί, ίδιο συνήθειο

μέχρι που πήγε στο στρατό, κάποια στιγμή.

Ο λοχίας, του έριχνε καμπάνα

ο διοικητής του, δέκα μέρες φυλακή

του στερήσαν το φαϊ στην καραβάνα

μα στην αρβύλα το σκουλήκι πιο μακρύ.

Ψυχολόγοι και λοιπά ασχοληθήκαν

ήταν περίπτωση αυτός μοναδική

ώσπου στο τέλος, όλοι αυτοί αποφανθήκαν

πως είχε ψώνιο με το κορδόνι το παιδί.

Τον δεχτήκαν τελικά και υποχωρήσαν

και συνέχισε τον δρόμο στη ζωή

γυναίκες σχέση μαζί του δημιουργήσαν

μ΄ένα κορδόνι να σέρνεται στη Γη.

Όσοι έχουν κάτι, έστω μικρό που ξεχωρίζει

απο των άλλων των ανθρώπων τη σειρά

να το στηρίζουν απο κάθε μετερίζι

η δικαίωση θα΄ρθει και θα είναι μια χαρά.