20 χρόνια πέρασαν από τότε...

Από εκείνο το θυμωμένο βράδυ σε κάτι στενά του Γκύζη

Έκανε καλό καιρό.

Της επέστρεψα πίσω όλες τις κασέτες με τα τραγούδια του Τσακνή και Μαχαιρίτσα...

Κι εκεί που ήμουν ένα άγριο θηρίο έτοιμο να επιστρέψω πίσω στη φωλιά της απομόνωσης και των video games...με άγγιξε απαλά στην πλάτη και μου είπε

...περίμενε...

Οδηγηθήκαμε στο ''δωματιάκι'' ,ένα μικρό χώρο στον ημιόροφο κάποιας πολυκατοικίας που απομονωνόταν να διαβάσει τα μαθήματα της.

Έγραψα στο λεύκωμά της μια ιστορία για ένα τριαντάφυλλο που κάποιος περαστικός διαβάτης είδε και θαμπώθηκε από την ομορφιά του τόσο πολύ,που δεν θέλησε να το κόψει.

Κοιμηθήκαμε αγκαλιά.

Ήταν μια όμορφη νύχτα κι ας το ξημέρωμά της κλόνισε για πάντα αρνητικά το είναι μου.

Πώς πέρασαν 20 χρόνια από τότε...

Πως η καταστανόξανθη γαλανομάτα teenager που μου έκλεψε την καρδιά μετετράπει σε μια ωριμη πλεον μανουλα και πως η γοητεια της δεν υπαρχει πλεον στα δικα μου ματια.

Μπορεί όλα αυτα να ξεφτυσαν με το περασμα του χρονου.

Μπορει να εχασα κι εγω ολο μου το ρομαντισμο.

Μπορει το τριανταφυλλο να μαραθηκε μεσα μου.

Αλλα αυτο δε σημαινει πως δε θα κανω  μια προποση σε αυτη τη νυχτα που το κοριτσι που ερωτευτηκα δυνατα επεσε στην αγκαλια μου και αποκοιμηθηκε σαν εξημερωμενη τρυφερη γατουλα.

Στην υγεια των στιγμων λοιπον.

Στην  υγεια σου Αργυρω.