Πάντα σ΄αγαπούσα...Ακόμα και στα όνειρα μου

ακόμα και όταν προσπαθούσα να μάθω τη ζωή, σ΄αγαπούσα...

Και καθόμουν δίπλα στα σπασμένα γυαλιά 

απο κομμάτια πίκρας, και έλεγα το όνομα σου...

Γιατί με κρατούσες στη ζωή, επειδή υπήρχες...

Γιατί, κάθε τι δικό σου, το περνούσες νοερά σε μένα

για να μη φοβάμαι, για να ξέρω ότι είσαι εκεί, μαζί μου, παντού και πάντα...

Δεν υπάρχει γιατί...Η αγάπη δεν γεννήθηκε για να πεθάνει

επειδή παίχτηκε ενα έργο στο θέατρο...

Ήταν αναμενόμενο να υπάρξει, για να σε γνωρίσω...

Και κάθε φορά που σε θυμόμουν, αγάπη μου

λάτρευα τον τρόπο που ήρθες κοντά μου...

Έτσι απλός, με καθάριο βλέμμα και ψυχή

χωρίς ίχνος απανθρωπιάς...

Σε λάτρεψα, και σ΄αγαπώ, σα να μην υπάρχει άλλος στη γη

σα να γεννήθηκες και να γεννήθηκα για ενα μόνο άστρο...

Εσύ ξέρεις τι σημαίνει αγάπη

εσύ μου έμαθες, την αγάπη...

Πως είναι δυνατόν να σε ξεχάσω;

Δεν γίνεται να ξεχάσω τη μουσική σου

τα δάκρυα χαράς που γεύτηκα τη μέρα που σε γνώρισα...

Ήταν η μόνη μου χαρά, στη ζωή...

Και δεν υπήρξε άλλη...

Σ΄αγαπώ, όπως τότε, λες και δεν πέρασε μια μέρα

λες και έπεσα σε χειμέρια νάρκη, και ξύπνησα σήμερα...

Ο ήχος σου στα αυτιά μου, μιλάει ακόμα

και με νανουρίζει τα βράδια με ενα φιλί νοερό...

Και τα πρωινά μου, είναι όλα καινούρια

γιατί ξέρω, πως ότι και αν γίνει, είσαι εδω...

Μακάρι να ήσουν εδω, να στο πω

πρόσωπο με πρόσωπο, η αγάπη δεν έχει τέλος...

Δεν είναι παιχνίδι για παιδιά, να σπάσει και να το πετάξεις...

Η αγάπη, είναι εγω και εσύ

μαζί, τότε και τώρα...

Θυμάσαι τι μου έλεγες;

Η αγάπη έχει πρόσωπο, και είναι το δικό μου...

Και εγω σου απάντησα, είναι δυο πρόσωπα σε ένα, όπως μια ψυχή...

Και κάθε μέρα του κάθε μήνα, χειμώνα καλοκαίρι

είναι Αύγουστος...

Και κάθε τι που πέρασα με κράτησες όρθια

επειδή μ΄αγαπάς...

Αν υπάρχει θαύμα στη ζωή, είσαι το θαύμα μου...

Αλλά είσαι και η ζωή μου...

Δεν υπάρχει γιατί, αγάπη μου...

Για μένα είναι Αύγουστος χωρίς τέλος

γιατί υπάρχεις εσύ...