...ήταν ένας εκτυπωτής! Και το μελάνι δεν τελείωνε ποτέ, αν και η συγγραφέας έγραφε συνέχεια!

Τι κρίμα όμως...Τόσα χαρτιά εκτύπωσε, κανένα δεν δημοσιεύτηκε πουθενά!

Και το μελάνι τη ρωτούσε κάθε μέρα, <τι θα γίνει, θα γίνουμε διάσημοι καμιά φορά;

Άντε, και έρχονται Χριστούγεννα>!

Η καημένη η συγγραφέας ξημεροβραδιαζόταν να γράφει και να γράφει, αλλά το μελάνι ως δια μαγείας, δεν τελείωνε ποτέ!

Σα να είχαν κάνει συμφωνία να τελειώσουν το βιβλίο της μαζί!

Ήταν η αχώριστη παρέα της, Χειμώνα Καλοκαίρι, Άνοιξη, Φθινόπωρο...

Τελικά, μια ωραία μέρα, τελείωσε επιτέλους το βιβλίο, και έβαλε την υπογραφή της δια χειρός!

Αλλά το μελάνι ήταν ακόμα γεμάτο...

Περίεργο σκέφτηκε η συγγραφέας, πως γίνεται να τελείωσε το έργο μου, αλλά να είναι σα να μην το γραψα ποτέ;

Στράφηκε τότε στο μελάνι, και είδε ότι την κοίταζε με τα μεγάλα του μελιά μάτια!

<Γιατί με κοιτάζεις έτσι>; ρώτησε χαμογελώντας...

<Επειδή αγαπάμε τα ίδια πράγματα...Και όσες φορές και αν τελειώσεις τα βιβλία σου, εγω θα είμαι εδω να τα γράφουμε μαζί...Δεν θα κουραστώ ποτέ να γράφουμε επιτυχίες...Μπορείς να βασιστείς πάνω μου>...

<Μα, δεν δημοσιεύτηκε ακόμα τίποτα>!

<Δεν πειράζει! Θα δημοσιευτούν όλα μαζί! Και όχι μόνο αυτό! Αλλά θα τα δεις να ζωντανεύουν στη σκηνή του θεάτρου>! Θα πάμε μαζί να τα δούμε!

<Η φαντασία σου δεν έχει όρια! Στο θέατρο; Αλήθεια; Θα ήταν θαυμάσιο! Σκέψου, να ζωντανεύουν οι χαρακτήρες μου, και ο κόσμος να σηκώνεται όρθιος με χειροκροτήματα>!

<Λοιπόν, τι λες; Θα συνεχίσουμε να γράφουμε; Έχουμε ήδη έτοιμα αρκετά μυθιστορήματα και παραμύθια>! 

<Φυσικά! Όμως, πρώτα θα δημοσιεύσουμε τα υπάρχοντα! Πάει καιρός που δεν είδα τίποτα στον ορίζοντα>!

Έτσι και έγινε! Μετά απο μια βδομάδα, η συγγραφέας επικοινώνησε με τον εκδότη της, και ξεκίνησαν τη διαδικασία της έκδοσης! Μάλιστα την ενημέρωσε, ότι, θα έχει το ογδόντα της εκατό απο τα κέρδη, επειδή οι αναγνώστες της, ήταν ενθουσιασμένοι, και περίμεναν εναγωνίως το επόμενο best seller! Και σίγουρα, δεν θα είχε αναγνωριστεί τόσο ο εκδοτικός οίκος, αν εείνη και το αγαπημένο της μελάνι δεν έβαζαν το χεράκι τους! 

Σειρά είχε το επόμενο βιβλίο τους, με τίτλο <Γεννήθηκα για την επιτυχία>...Και συνέχισαν να γράφουν, διαβάζοντας ταυτόχρονα τις κριτικές του κόσμου για τα έργα τους! Τίποτα δεν τους σταματούσε πια! Η μια επιτυχία μετά την άλλη, γέμιζε τη βιβλιοθήκη τους και την τσέπη τους! Αλλά το μελάνι δεν τελείωσε ποτέ, όπως υποσχέθηκε...Έμεινε εκεί, μέχρι τέλους, ακούραστος συνοδηγός της επιτυχίας της...Και όταν μια μέρα, έπαψε πλέον να γράφει, λόγο ηλικίας, παρακολουθούσαν μαζί με το αγαπημένο της μελάν,ι στην οθόνη της τηελόρασης, τα αξιοζήλευτα έργα τους! 

<Τελικά, ξέρεις κάτι; Συνειδητοποίησα, ότι, κάποιος λόγος υπήρχε που έπρεπε να συνεχίσουμε να γράφουμε μαζί...Ίσως επειδή, ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, μέσω της κοινής μας πορείας...Δεν θα μπορούσες να γράψεις τίποτα χωρίς εμένα, αλλά δεν θα είχες και έμπνευση αν δεν είμασταν μαζί να αξιολογούμε το κάθε τι απο μια διαφορετική οπτική πλευρά...Τελικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο, για αυτό και δέσαμε μεταξύ μας απο την πρώτη στιγμή>!

<Συμφωνώ μαζί σου! Τίποτα δεν είναι τυχαίο! Όταν έχεις μεράκι για κάτι, αυτό γίνεται επιτυχία! Και κάθε τι που είναι επιτυχία, δεν πεθαίνει, όσα χρόνια και αν περάσουν>...

Και ζήσαν αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα...

Υ.Γ Καλές γιορτές σε όλους σας, και ότι επιθυμείτε!