Κράτησα την ανάσα μου κι έβαλα φωτιά στο φιτίλι.

Φύλαξα τα λόγια σου στα δυο μου χέρια.

Άκουσα τον πόνο σου και τη χαρά σου.

Είδα στην ανατολή, στο πρόσωπο σου το ροδοκόκκινο χαμόγελο να ανθίζει.

Μέτρησα το μπόι της λευτεριάς της λαμπερής αντίκρυ στον καθρέφτη του ουρανού.

Θάλασσα με τα χίλια πρόσωπα με τους χαρακτήρες των θεών αφρισμένους.

Κλείνει όλα τα τραγούδια στα σπλάχνα της και οι σειρήνες στεφανώνουν τα κάλλη της.

Το καντήλι με το χλομό του φως παρομοιάζει το φεγγάρι καθώς κρατά παρηγοριά σε μια Πηνελόπη.

Αφρίζει μες στο θαμπό σκοτάδι κρατώ την ανάσα μου περιμένω να την δω παραδομένη στον αλαφρό τον ύπνο.