Ο άνεμος είναι ο καλύτερος και πιο δεινός διαρρήκτης.

Μπαίνει και από τις πιο μικρές χαραμάδες στο εσωτερικό της πολυκατοικίας και φορτώνει στα βαγόνια του τραίνου του όλους τους ήχους που συναντά στο πέρασμά του.

Εκτός από την παγωνιά του που μου τρυπά το κόκκαλο μου φέρνει ακούσματα στ αυτιά...τα βογκητά ενός ζευγαριού που συνουσιάζεται,τους ήχους του αιώνιου σαξοφονίστα,μιας πόρτας που τρίζει και ενός πλήκτρου που παράγει άτεχνα μια ψηλή νότα.Κάποιες ανθρώπινες ομιλίες ακολουθούν.

Κρύοι στροβιλισμοί των ήχων αγκαλιάζουν το είναι μου.

Κλείνω ξωπίσω τους τη βαριά πόρτα ασφαλείας και ανάβω τα φωτάκια στο δεντράκι που κοσμεί το χώρο.

Είμαι σε ζεστό μέρος.Ζεστό χωρίς μελωδίες ή ήχους.Σιωπηλό.