Δηλώνω παρούσα στο έγκλημα σου

δεν μετράω πλέον, τα σφάλματα σου,

γεννήθηκες στα έγκατα της γης

δεν θέλεις την αλήθεια, ποτέ να δεις...

Γυρνάω το χρόνο στην απραξία

σε λάθος άτομα έδωσες, αξία,

δεν δέχτηκες ποτέ σου εσυ αγάπη

έζησες μια ζωή, γεμάτη λάθη...

Ποινικό αδίκημα η απουσία σου

δεν κάθομαι να βλέπω την τιμωρία σου,

είσαι ότι ήθελες, να γίνεις

μα πάψε δικαιώματα σε όλους να δίνεις...

Ποινικό αδίκημα τα κρίματα σου

δεν έμαθες ποτέ να ακούς την καρδιά σου,

και τώρα λες πως, δεν αναγνωρίζεις

ανθρώπους που σε έμαθαν το ψέμα να ορίζεις...

Δηλώνω παρούσα σε ότι έχεις κάνει

άντρας που δεν σκέφτεται, όλα τα χάνει,

μη μου πεις μετά, ότι δεν στα είπα

κάνε ότι θες, μα θα μείνεις με τη γλύκα...

Αν με άκουγες μια φορά στο τόσο

τώρα δεν θα έπρεπε για σένα να πληρώσω,

τι δικαιολογία, άραγες θα βρεις

το πικρό ποτήρι σου, να μην πιείς...

Ποίνικο αδίκημα τα σφάλματα σου

έπαιξες και έχασες, ήρθε η σειρά σου,

μη με κοιτάξεις ποτέ με αθώο βλέμμα

λέρωσες τα χέρια σου, με <αίμα>...

Ποίνικο αδίκημα, έτσι χωρίς αιτία

να φτιάξεις σε μια μέρα, μια δυναστεία,

άραγες σκέφτηκες, ποτέ, ορθά

αναπάντητο ερώτημα, με τυρρανά...

Υ.Γ Για τους εχθρούς μου...