Με ρωτάς, πως, σε θυμάμαι

μετά απο τόσα χρόνια που δεν μιλάμε,

ποιος σου είπε πως, εγω ξεχνάω

το μόνο άτομο, που αγαπάω...

Με ρωτάς, γιατί, είσαι η αιτία

για τη δική μου, αδυναμία,

είναι φως φανάρι, όπως και αν το δεις

η αγάπη μου δεν ήταν, της στιγμής...

Ποτέ δεν σε ξέχασα καρδιά μου

πάντα ταξίδευες, στα όνειρα μου,

ότι και αν έκανα, ότι και αν περνούσα

εσύ ήσουν η λατρεία μου, ότι αγαπούσα...

Ποτέ δεν σε ξέχασα αγαπημένε

για το αντίθετο, ψέματα λένε,

μοναδική μου αγάπη στην παιδική ηλικία

μα δεν είμασταν μαζί, τι ειρωνία!

Με ρωτάς γιατί, εγω εσένα θέλω

με τόσους γύρω μου, φοράω βέλο,

μη σου κάνει εντύπωση, πιστή Πηνελόπη

για σένα ήμουν, στην πρώτη νιότη!

Και αν δεν ζήσαμε μαζί, δεν με χαλάει

η τόση αγάπη μας, μπροστά μας πάει,

μια φορά αγάπησα, πραγματικά

και ας έγιναν πράγματα, κωμικοτραγικά!

Ποτέ δεν σε ξέχασα αγάπη μου μεγάλη

για σένα άδειασα μια νύχτα το μπουκάλι,

νόμιζα πως, δεν θα σε ξαναδώ

όμως είσαι πάλι, καρδούλα μου, εδω!

Ποτέ δεν σε ξέχασα γλυκιέ μου ιππότη

μου πήρες το μυαλό, στη πρώτη νιότη,

μα έμελλε να γίνεις, αγάπη μιας ζωής

γιατί με σεβάστηκες, άνευ επαφής...