Τον τελευταίο καιρό ξυπνάω και κοιμάμαι και κάθε μέρα που αφήνω πίσω μου είναι σχεδόν ίδια. Καναπές, τηλεόραση, κινητό και χαζεύω λες και δεν υπάρχουν καλύτερα πράγματα. Δεν ξέρω αν το παθαίνετε και εσείς πάντως εμένα με έχει κυριεύσει αυτή η νωχελικότητα, αυτή η άρνηση που έχει το σώμα μου να ακολουθήσει το μυαλό. Να φανταστείτε εδώ και τρεις μήνες ήθελα να γράψω αλλά δεν το έκανα γιατί βαριόμουνα να σηκωθώ να πάω μέχρι την καρέκλα. Σήμερα δεν ξέρω πως ξεγέλασα τον εαυτό μου αλλά τα κατάφερα. Για αυτό λέω να αποζημιώσω το θάρρος και το κουράγιο που είχα να περπατήσω σχεδόν τέσσερα ολόκληρα μέτρα με αποφασιστικότητα μέσα στο σπίτι και να κάνω μια μεγάλη βόλτα. Αν έχετε τη διάθεση μπορείτε να έρθετε μαζί.
Η άνοιξη στα Πατήσια ήταν πάντα ιδιαίτερη και εγώ την έχω συνδυάσει πάρα πολύ στο μυαλό μου με το Πάσχα. Νομίζω ο κυριότερος λόγος είναι ότι εκείνη την περίοδο του χρόνου άνθιζαν αρκετά λουλούδια στη γύρω περιοχή και ιδιαίτερα τα νεράντζια. Ταπεινό το νεράντζι και αδιάφορο, για να μην πω πικρό... Είναι λίγο δύσκολο να με πιστέψετε αλλά και τα νεράντζια μπορούν να σε κάνουν να τα ερωτευθείς και να κοκκινίζεις σαν έφηβος κάθε φορά που το μεθυστικό άρωμα τους σε συναντά. Τουλάχιστον τα νεράντζια που γνώρισα εγώ. Μπορεί να ανήκω στους τυχερούς – άτυχους που δεν γνώρισα και χωριό και αναπόφευκτα την έβγαζα Μεγάλη εβδομάδα στο κλεινόν άστυ αλλά αν με ρωτήσετε μόνο άτυχος δεν νιώθω. Μεγάλη ταλαιπωρία η Μεγάλη εβδομάδα. Το χειρότερο από όλα ήταν η Μεγάλη Τετάρτη που η μάνα μου με έστηνε στην ουρά υποχρεωτικά για να μυρωθώ και εγώ το μόνο που έκανα στεκούμενος στην ουρά για να περάσει η ώρα, ήταν να κοιτάω δεξιά αριστερά μήπως δω καμία συμμαθήτρια, καμία γνωστή και ξεκινήσω παιχνίδι με ματιές. Είχε το γούστο της εκείνη η περίοδος. Θυμάμαι ότι κάθε μέρα που ξημέρωνε από την Μεγάλη εβδομάδα πάλευα να μην κυλιστώ ξανά στις απολαύσεις του διαβόλου και πιστέψτε με εκείνη την εποχή το ίντερνετ στοίχιζε ακριβά (να είναι καλά το eMotion) και αν ο τίτλος Video Blue δεν σας λέει κάτι τότε το Βαβέλ θα σας λέει ακόμα λιγότερα. Για εμένα όμως και μερικούς ακόμα ήταν η λύτρωση στις ορμές που είχαμε και η διαφυγή από το να ψάχνω καμία αποκαλυπτική φωτογραφία της Μενεγάκη στο 7 μέρες τιβί για να κάνω τη δουλειά μου. Είναι λίγο ειρωνικό αλλά έχει και πλάκα αν σκεφτεί κανείς ότι τα τσοντίδια που έβλεπα προέρχονταν από Video club με βιβλικό όνομα.
Το ανακάλυψε μια μέρα ο μεγάλος μου αδερφός όταν ήρθε βράδυ στο σπίτι με 2 παιχνίδια του playstation (του 1 ντε) νοικιασμένα. Μεγάλη υπόθεση εκείνη την εποχή να βρεις Video club να νοικιάζει παιχνίδια για κονσόλες και για κάποιο λόγο, μέχρι και εκείνη τη στιγμή της ανακάλυψης ήμουν πεπεισμένος ότι δεν υπήρχαν στα αλήθεια και αυτό το πίστευα γιατί είχα ακούσει μόνο για κάποια καταστήματα στην άλλη άκρη της Αθήνας. Στο καλαμάκι έλεγε ένας φίλος του αδερφού μου έχει ένα Video club που νοικιάζει παιχνίδια και εγώ για κάποιο λόγο όποτε ακούω για καλαμάκι σκέφτομαι καλαμαράκια. Περίεργο το μυαλό και οι συνειρμοί του! Ήρθε που λέτε ο αδερφός ο μεγάλος με δυο παιχνίδια και το ένα εξ αυτών ήταν το Resident Evil 2. «Πήρα ένα παιχνίδι με κάτι βρικόλακες» θυμάμαι σαν τώρα να λέει ο Νίκος και φυσικά εγώ δεν το έπαιξα ποτέ. Μου άρεσε να βλέπω όμως, όπως μου άρεσε να βλέπω και τσόντες που έρχονταν από το Βαβέλ. Ωραίες εποχές αγνές, όχι όπως σήμερα που κρατάς στο κινητό στο χέρι και για να σου σηκωθεί πρέπει το σενάριο να το έχει γράψει ο Λαρς φον Τρίερ. Τέλος πάντων, να μην ξεφεύγω από το θέμα. Να είναι καλά ο Ανδρέας για την τροφοδοσία. Δεν σας κρύβω ότι εγώ μέχρι που μεγάλωσα ντρεπόμουν να πάω στον πάνω ή στον κάτω όροφο (ανάλογα με το video club) που είχε την επιγραφή «μόνο για ενηλίκους». «Μόνο για ανώμαλους» σκεφτόμουν εγώ και για αυτό το λόγο ήμουν πολύ τακτικός στο να βάζω την κασέτα στο ίδιο σημείο κάτω από τον δερμάτινο καναπέ στο αριστερό πόδι και ανάμεσα σε δύο αρκούδες με περίσσεια επιμέλεια για να μην με καταλάβει ο αδερφός και να τη βρει όταν την αναζητήσει στο ίδιο σημείο. Είχε μια αξία εκείνη η φάση όμως ρε φίλε, μια ντομπροσύνη. Δεν θα επεκταθώ στο πόσο επικίνδυνο ήταν να βλέπεις τσόντα στο βίντεο, πόσο μάλλον αν τα τηλεκοντρόλ ήταν χαλασμένα και ο μόνος τρόπος για να κλείσει ήταν να σηκωθείς να πατήσεις το κουμπί. Οπότε όπως ήταν φυσικό δεν προλάβαινε να σαλέψεις από τον δερμάτινο καναπέ και σε έπιαναν στα πράσα... Ωραίο το Βαβέλ λοιπόν.
Ωραία ήταν και τα Αγγλικά του Κωνσταντινίδη που ήταν απέναντι, που για κάποιο λόγο όταν με έγραψαν τον έλεγαν Καραρήγα. Περίεργα πράγματα φίλε μου και ακόμα πιο περίεργη ήταν η έμφυτη ιδεά ασφάλειας που ένιωθα κάθε φορά που πήγαινα να γραφτώ μετά από δέκα χρόνια σε σχολείο ή φροντιστήριο που πήγαιναν και τα αδέρφια μου. «Θα με ξέρουν» έλεγα, «θα με προσέχουν». Είχαν πάρει σύνταξη.
Κωνσταντινίδης λοιπόν και εκεί ξεκίνησα την καριέρα της ημιμάθειας. Είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που έγινα ρεζίλι θέλοντας να κάνω τον έξυπνο, αλλά δεν πειράζει. Καλά να πάθω! Elementary c η τάξη και το έπαιζα ροκάς (πρέπει να ήμουν και δέκα χρονών) έχοντας στην κατοχή μου ένα cd των Scorpions το Animal Magnetism (ο Γιώργος είχε το Blackout) και μια κασέτα με τραγούδια των Queen και το soldier of fortune που μου είχε γράψει μια γκόμενα του Ανδρέα και άκουγα στο πορτοκαλί Grundig κασετοφωνάκι μου. «Έρχονται οι Pink Floyd» μου λέει η κυρία. Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια παρέμβαση για το ρατσισμό που ένιωθαν οι καθηγήτριες του σχολείου που τις λέγαμε αγγλικούδες ενώ τις άλλες τις φροντιστηριακές τις αντιμετωπίζαμε σαν να είναι αντιπρόσωποι του Βρετανικού συμβουλίου. Βέβαια έτσι ήταν σε ένα βαθμό. Αυτές είχαν πάει και Αγγλία μαλάκες. Ταξίδι κανονικό και τότε δεν είχε ryanair και παπαριές. Ήθελες μια περιουσία. Για να επιστρέψω στους Floyd όμως (τώρα που μεγάλωσα τους λέω με μισό όνομα γιατί είμαι πολύ πολύ ψαγμένος και βαριέμαι), απαντάω στην κυρία: «και ποιοι είναι αυτοί; Δεν τους ξέρω». Εντάξει πείτε ότι θέλετε. Τι να έκανα όμως; Υπήρχε ίντερνετ; Όχι. Είχα αδερφούς ροκάδες; Όχι, στο σπίτι έπαιζε Geronimo grovie και όχι Atlantis. Μια εκπομπή τους άκουσα και αυτούς τους μαγκούφιδες και ήταν η τελευταία, μετά έκλεισαν. Ήθελα απλά να ξεχωρίσω και θέλω να θυμίσω ότι εκείνη την εποχή ο ροκάς ήταν ένα στάδιο πριν τον χέβι μεταλά, που ήταν ένα στάδιο πριν το σατανισμό, για αυτό κοπιάστε να μετρήσουμε τις μαγκιές μας. Βέβαια θα σας εκμυστηρευτώ ότι ξεκίνησα να ακούω ροκ μπας και φανώ αλάνι, αλλά παπάρια... Πως να φανείς αλάνι όταν μέχρι στα 14 σου περιμένεις στην Αγίας Λαύρας τον αδερφό σου να σε πάρει από τα Αγγλικά και οι άλλες οι καριόλες πήγαιναν για καφέ στην πόστο; Ναι στην πόστο, Πατησίων και Αγίας Λαύρας γωνία. Κάτω από την προοπτική, δεξιά από τα Κανγκού. Από μικρή ηλικία απέκτησα ταλέντο στο να λέω ψέματα και οι άλλοι να ξέρουν ότι τα λέω όντως. Τι να έκανα; Εσείς τι θα κάνατε; Για αυτό είπα πιο πανώ ότι με μέθαγαν οι νερατζιές που ήταν όμως πικρές... Μετά να μην ξεσπάσεις στο Βαβέλ; Στο ρομποβίντεο; Στο Video blue; Στη χοντρή κόρη του Δ. με τα μεγάλα βυζιά; Από τότε με έπιασε το παράπονο. Το γιατί αυτοί και όχι εγώ. Το άμα είχα μια ευκαιρία θα έβγαζα και εγώ γκομενάκι. Ήταν ωραία τα Πατήσια και οι γύρω περιοχές και είχαν ιστορία. Πολύ ιστορία και πολύ Αθήνα μέσα τους. Προσπαθούσα τις προάλλες να θυμηθώ σε ποιο ύψος του ηλεκτρικού ήταν το εργοστάσιο του Δούρειου, της βιοτεχνίας με τα επιτραπέζια τσέπης. Κάπου στη Ριζούπολη ήταν αλλά ακριβώς δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως τα Goody’s. Όχι της παρακμής, αλλά της ζωής. Μεγάλο στέκι, αλλά όπως είπα τα αλάνια πήγαιναν στα Κανγκού. Εγώ όχι. Το μόνο που θυμάμαι από τα Κανγκού είναι ότι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους, καθώς είχαν θεσπίσει από τότε χώρο καπνιζόντων και μη. Όχι γιατί απαγορευόταν το κάπνισμα από κάποιο νόμο του υπουργείου υγείας, αλλά γιατί ήταν διώροφα και τα αλάνια που ήταν και ανήλικα σε μεγάλο βαθμό πήγαιναν στον πάνω όροφο για να καπνίσουν. Εγώ σπίτι με τη μαμά και το τζούνιορ αλά μπρατσέτα. Μια ζωή αναβλητικός. Μια ζωή βαριόμουν. 10 χάρτινα κουπονάκια από το κουτί του τζούνιορ ήθελε για να γραφτείς στο τζούνιορ κλαμπ και εγώ εννοείται δεν τα μάζεψα ποτέ. Άμα δεν έχεις τη δύναμη να μαζέψεις 10 χάρτινα κουπόνια που να βρεις τη δύναμη να ζητήσεις την άδεια να πας για καφέ έξω; Χέστης μια ζωή. Αυτά όλα όμως είχαν θέση στον έξω κόσμο. Στο σπιτάκι μου όταν έκλεινε η πόρτα ήταν επίγειος παράδεισος. Άρχοντας σωστός. Με τα τοστάκια μου, με το χυμό μου, με το σαλαμάκι μου, με το τυράκι μου, με την τηλεόραση για πάρτι μου και τζούνιορς τιβί μέχρι τις δέκα που έκλεινε και έβγαζε εκείνο το ηλίθιο λογότυπο με τα κυβάκια. Συνειδητοποιείτε σε τι εποχή μεγαλώσαμε τα αλάνια των 90s; Δέκα το βράδυ έκλεινε το κανάλι και όχι δεν έβαζε τσόντες το είχα τσεκάρει. Τώρα θα μου βγάλετε το όνομα του τσοντόβιου αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Δένεσαι συναισθηματικά με εκείνα τα χρόνια. Πως να μην το κάνεις όταν για να δεις τσόντα στο filmnet στις 2 τη νύχτα ενώ σε ένα σπίτι που έχει ένα σαλόνι και μια κρεβατοκάμαρα μένεις με τη μάνα σου, τα 2 σου αδέρφια και τη γιαγιά; Έπρεπε να περιμένω σαν αληθινός κομάντο να νυχτώσει για να δράσω. Να ξεγλιστρήσω από τον πάνω όροφο της κουκέτας που έτριζε σαν μαούνα, να προσγειωθώ στο ξύλινο πάτωμα που επίσης θα έκανε το θόρυβο του, να πάω στο σαλόνι, να πατήσω το κουμπί της τηλεόρασης και να περιμένω να ανοίξει ελπίζοντας ότι ο μεγάλος αδερφός που κοιμόταν στον δερμάτινο καναπέ δεν θα ακούσει τον ήχο της Telefunken που έκανε όταν άνοιγε λες και πέφτουν δυναμιτάκια στην ανάσταση. Για αυτό φίλοι μου κρατήστε τους χαρακτηρισμούς. Από μικρός αλάνι και εγώ, αλλά μέσα στο σπίτι! Ωραίες εποχές με Πασοκ πετρέλαιο θέρμανσης για όλους. Καιγόταν ο κώλος μου στο πλακάκι του μπάνιου που έκαιγε από το καλοριφέρ. Ωραίες εποχές με Μπονάτσο, Μικρούτσικο και Μαλβίνα.
Κουράστηκα... πάω για ύπνο.