Το γνωστό σε όλους μας κομμάτι της  Sinead O Conor έπαιζε στο ράδιο του αυτοκινήτου...

Και πάλι η καρδιά μου σφίχτηκε όπως τότε στα 12 μου...

Που η μικρή γαλλιδούλα είχε με ευγένεια απορρίψει την πρότασή μου να χορέψουμε...

Που καθώς οι νότες του κομματιού αγκάλιαζαν τα ακουστικά μου κύτταρα,εκείνη κρατούσε σφιχτά αγκαλιά ένα άλλο παιδί...

Του τραγουδούσε τους στίχους ενώ τον κοίταζε στα μάτια κι έλοιωνε.

Η απόρριψη στα 12 σκληρό πράγμα.

28 χρόνια μετά...το ίδιο συναίσθημα...το μαχαίρι μέσα μου...

Όχι για την κοπέλα φυσικά...ούτε καν θυμάμαι το ονομα της.Θυμάμαι μόνο πως της είχα ζητήσει στα Γαλλικά να χορέψουμε.

Χωρίς να δολοφονήσω τη γλώσσα της.

Ποτέ μου όμως δεν βρήκα το θάρρος να αγκαλιάσω αυτή μου την ανάμνηση.

Ερχόταν στο νου μου και την απωθούσα πετροβολώντας το μικρό εαυτό μου.Γεμίζοντας τον με αίσθημα αναξιότητας και "δευτεροσύνης"

Μπήκα λοιπόν στη χρονομηχανή.

Ταξίδεψα πίσω.

Βρήκα το 12 χρονο Χρήστο εκεί ακριβώς να στέκεται και να παρακολουθεί το ζευγάρι να χορεύει.

Τον κέρασα ένα αναψυκτικό και το τσούγκρισα με το βαρύ γεμάτο πείρα ουίσκυ μου.

"Μικρέ μπράβο για το θαρρος σου.Πολύ γενναίο να προσεγγίσεις το κορίτσι που σου αρέσει και να το ζητήσεις σε χορό..."

Ο μικρός μου χαμογέλασε...

"Συνέχισε έτσι.Μην παίρνεις προσωπικά την αποτυχία...είναι κι αυτή μια μεταμφιεσμένη επιτυχία..."

Η καρδιά σταματησε να σφιγγεται.

Το φαναρι αναψε πρασινο και συνεχισα τη νυχτερινη μου βολτα ησυχος...