Κρατώ σφιχτά τα σύννεφα. Τα αγκαλιάζω χώνομαι μέσα τους περνώ από σάλα σε σάλα από σύννεφο σε σύννεφο συναντώ τα μικρά αγγελάκια που τους αλλάζουν τα χρώματα τους για να τα προφυλάξουν  απ τη μανία της καταστροφής .

Με τα πέτσινα χαλινάρια τα οδηγούν αργά ελαφρά στις χαμηλές βουνοπλαγιές χαϊδεύουν τα δένδρα τους θάμνους παίρνουν τις μυρωδιές απ τη ρίγανη και το θυμάρι.

Αγκαλιά με τον ήλιο  τραγουδούν  τα λουλούδια

Τα πουλιά τρυπούν τα σύννεφα παίζοντας χαρούμενα.

Προσπαθώ να γεμίσω το τσουβάλι που κουβαλώ με αφράτα σύννεφα προσπαθώ να βάζω μέσα πολλά μα πάρα πολλά.

Στολίζω με αυτά τα ρούχα των παιδιών τις απόκριες γεμίζω κρυφά τις καρδιές με ελπίδες και προσμονές ιστορώντας παραμύθια για τους ήρωες τις νεράιδες τους ολύμπιους θεούς.

Τον Άρη το Διγενή  την Υπατεία.

Τα σύννεφά μας διαθέτουν μνήμη και μέσα στις πτυχές τους υπάρχουν κρυμμένα σε συνέχειες τα γεγονότα που οι ηρωικές μορφές της αφήνουν την ιστορία τους να φυλαχτεί.

Τα σύννεφα συνομιλούν με τα κύματα της θάλασσας με τα μεγάλα γυαλιστερά όστρακα ανταλλάσει τις μυρωδιές των δένδρων τα μυστικά των ανθρώπων τα τιτιβίσματα των πουλιών.

Κι όμως τι είναι αυτό που γεννά προσμονές κι εκρήξεις τι είναι αυτό που πονά τον πλανήτη λερώνει τα νερά κάνει το φαγητό λίγο οι καπνοί να γεμίζουν τα μάτια μας και αυταρχικά πεθαίνουν τα όνειρα.