Φταίνε οι παλιές οι εποχές?

Η ανάγκη του ανθρώπου να κρατήσει τις παραδόσεις?

Γιατί έννοιες όμορφες και συναισθήματα θα πρεπει να τα συνδέσουμε με υπογραφές και νομικές διατάξεις?

Γιατί αποκλειστικός εγγυητής της αλήθειας τους να μην είναι η ομορφιά και ευτυχία των στιγμών?

Γιατί θα πρέπει να δίνουμε αξία μόνο σε κάτι που έχει διάρκεια?

Ορίστε μια λίστα εννοιών που έχουν διάρκεια και δεν αξίζουν

-τα συσκευασμένα σε κονσέρβα φαγητά με ένα σωρό συντηρητικά...συγκρινέ τα με το φρέσκο ψάρι η τα φρέσκα φρούτα που πρέπει να φαωγωθούν εδώ και τώρα για να τα απολαύσεις και να είναι ωφέλιμα...

-ο καρκίνος που τρώει τις σάρκες ενός υγιούς οργανισμού.Έχει διάρκεια πολύ μεγαλύτερη απ όσο μπορείς να αντέξεις και αυτό έχει ως αποτέλεσμα το θάνατό σου

-η αδράνεια και η βολεψιά μας.Η μη κινητοποίησή μας.Η βολή μας μας οδηγεί σε λιμνάζοντα μόνιμα νερά και έλη.Αυτό είναι ο θάνατος της ψυχής.Οι παραστάσεις ίδιες και ίδιες.

-Τα νερά που λίμνασαν και δεν ανανεώνονται...αυτό κι αν είναι μια μόνιμη κατάσταση.Μέρος για ανάπτυξη παθογόνων μικροοργανισμών όπως βλαβερών κουνουπιών και άσχημων ζωυφίων...

Τι σχέση έχει αυτό με την υγεία των ορμητικών ποταμών που ταξιδευουν και αδειάζουν σε ανοιχτές θάλασσες?

Δυστυχώς ο άνθρωπος ενώ έχει πολλες δυνατότητες έχει τη χαζομάρα και τη ανασφάλεια να μη  εκτιμά την ομορφιά της στιγμης.

Ζητά σχεδόν υβριστικά την μονιμότητα και τη διάρκεια στα όμορφα.Δεν του φτάνει πως απλάτα γευτηκε για παραπανω απο ενα δευτερολεπτο.

Αυτό είναι ο γάμος.Ο υποσυνείδητος κοινωνικός και πολιτισμικός εξαναγκασμός για μονιμότητα σε κάτι που στο παρών είναι όμορφο.

Ξαφνικά τα γάργαρα νερά του γίνονται βάλτος.Με βλαβερά ζωυφια όπως προείπαμε.

Τα πιο όμορφα συναισθήματα μπαίνουν σε κονσέρβες με συντηριτικά.Φυσικα χαλανε και μυριζουν ασχημα στο τελος...

Το δε χειρότερο είναι πως αν ένα πρωί ξυπνήσω και δε γουστάρω άλλο πια να βλέπω τη μούρη της συζύγου μου,δεν αρκεί απλά να πάρω το σακάκι μου και να φύγω.Πρέπει να μπλέξω με δικηγόρους.

Και τα παιδια?Γίνονται παιδιά χωρίς γάμο?Δεν αξίζει να βαλτώσεις κάπου για χάρη τους?

Αλλοιώς τι?Να μεγαλωσουν εκτος οικογενειακης εστιας?

Οχι.Προσωπικα δεν με απασχολει η επιβιωση και η διαιωνιση της ανθρωποτητας.

Μπορει να ειμαστε και ψειρες στο κεφαλι του πλανητη και να ειναι καλυτερα χωρις εμας.

Συνεπως δε με νοιαζει να φτιαξω απογονους για να νικησω το θανατο.

Αλλη μια εγωιστικη ταση του ανθρωπου.Την ομορφια της ζωης να θελει να τη μονιμοποοιησει.

Τωρα που γραφω το κειμενο ζω.Και θα ζω ως την τελευταια μου ανασα.

Μεχρι τοτε θα αναζητω τις ηδονες της στιγμης και θα ομορφαινω το τωρα μου.

Χωρίς τις σκέψεις διαιώνισης του είδους να με εγκλωβίζουν.