...κι αέρας στο μέτωπό μου

Στη σκιά μου που πάει μπροστά κουβαλώ τις πληγές μου

Περπατώ αργά και βήμα βήμα απολαμβάνω

Λες να πάρω μια μπάλα παγωτό από τον Κωνσταντινίδη;

Μπα,όχι τώρα...θα ρθει η ώρα και γι αυτό

Σε ένα σταθμευμένο αμάξι ένα ζευγάρι που φιλιέται...

Η δαχτυλιδένια μέση,τα μακριά της μαλιά τα κλειστά της μάτια και τα ενωμένα της χείλη...

Κάνουν το φιλί αξιοζήλευτο.

Έρωτας;Πάθος;Απλά μια στιγμή;

Έκλεψα λίγο κι από εκεί.

Και συνέχισα να κουβαλώ στις πλάτες μου το ραγισμενο μου εαυτό...