Ήταν η ώρα του καληνυχτίσματος της μονάκριβής μου. Μόλις είχε κλείσει τα έξι της χρόνια και, όπως κάθε βράδυ, πήγα στο δωμάτιό της για τα καθιερωμένα μας αγκαλιάσματα και φιλιά πριν από τον ύπνο. Τότε, ξεκίνησε, με δική της πρωτοβουλία, ο παρακάτω διάλογος, ο οποίος με συγκλόνισε και τον οποίο παραθέτω αυτούσιο, όπως ακριβώς έγινε και τον κατέγραψα αμέσως μετά..

Ν: Μπαμπάκα, θέλω να σου πω κάτι...Θα σε αγαπώ για πάντα στη ζωή μου!

Εγώ: Τι μοναδικό δωράκι ήταν αυτό! Κι εγώ θα σ΄αγαπώ για πάντα, ψυχούλα μου υπέροχη. Θέλω, όμως, να σε ρωτήσω κάτι. Τη μικρή Ν., δηλαδή τον εαυτό σου, την αγαπάς;

Ν: Τις πιο πολλές φορές την αγαπώ όταν, όμως, καμιά φορά με μαλώνεις, μου είναι δύσκολο να το νιώσω.

Εγώ: Αυτό θα ΄θελα, πραγματικά, να το συζητήσουμε.

Ν: Να, όταν καμιά φορά μου μιλάς θυμωμένα, τότε νομίζω πως έκανα κάτι πολύ άσχημο, πως σε στεναχώρησα και τότε μου είναι δύσκολο να νιώσω πως αγαπώ τον εαυτό μου.

Εγώ: Τι θα ΄θελες να κάνω, ψυχούλα μου, αντί να σου μιλώ θυμωμένα ή να σε μαλώνω;

Ν: Όταν καμιά φορά τραγουδάς δυνατά, μπαμπάκα, κι εγώ διαβάζω, σου ζητώ, μερικές φορές, να σταματήσεις. Πάντα σταματάς αλλά κάποιες φορές ξαναρχίζεις, μετά από λίγο. Σίγουρα δεν το κάνεις επίτηδες, απλά ξεχνιέσαι. Το ίδιο συμβαίνει και με μένα, όταν π.χ. μου λες να ετοιμαστώ, επειδή πρέπει να φύγουμε κι εγώ δεν το κάνω. Μη θυμώνεις μαζί μου τότε γιατί δεν το κάνω επίτηδες. Απλά, μπορεί να είδα ή να έκανα κάτι που μου άρεσε και να ξεχάστηκα όπως κι εσύ. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μίλα μου με πιο γλυκό τρόπο κι εγώ θα θυμηθώ αμέσως τι πρέπει να κάνω.

Εγώ: Σ΄ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, γιαβράκι μου, που μου τα είπες αυτά, γιατί έτσι με βοηθάς να γίνω καλύτερος μπαμπάς, κάτι που το θέλω πάρα πολύ γιατί σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Ν:. Μπαμπάκα, αύριο είναι Σάββατο. Θα μείνεις μαζί μου στο σπίτι;

Εγώ: Φυσικά, και θα κάνουμε ότι θέλεις!

Ν: Ωραία! Τότε μπορούμε να μιλήσουμε περισσότερο για αυτό αύριο. Θα σου δώσω χαρτί και μολύβι για να γράψεις αυτά που σου είπα για να μην τα ξεχάσεις...

Αυτή ήταν η συζήτηση με τη Ν., ένα 6χρονο παιδί που, σε όσους την ανέφερα, μου είπαν πως έχω ένα χαρισματικό παιδί. Δεν ξέρω κατά πόσο χαρισματικό είναι το παιδί μου. Σίγουρα, όμως, κάτι το ξεχωριστό που είχε, στην ηλικία αυτή, ήταν η ικανότητά της να μπορεί να εκφράζει με λόγια τα συναισθήματα και τις σκέψεις της που, σίγουρα, δεν διαφέρουν από αυτά που νιώθουν και σκέφτονται τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας αυτής.

Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι να νιώθει το παιδί πως έχει το δικαίωμα και το ελεύθερο να μπορεί να απευθύνεται σε εμάς τους γονείς κυρίως και να εκφράζει τα όσα το απασχολούν, το ανησυχούν, το προβληματίζουν ή το φοβίζουν. Το αν και σε ποιο βαθμό διαθέτει ή όχι το παιδί μας την άνεση αυτή, εξαρτάται αποκλειστικά  και μόνο από ΕΜΑΣ τους γονείς.

Διαπαιδαγωγώ ΔΕΝ σημαίνει δαμάζω ή κατέχω, αλλά διευκολύνω το παιδί να εξελίξει τον αληθινό του εαυτό, θέτοντας με ευαισθησία και συναισθαντικότητα τα απαραίτητα όρια που ενθαρρύνουν την εξέλιξη προς την κατεύθυνση αυτή και όχι προς αυτήν που ΒΟΛΕΥΕΙ ή ΑΡΕΣΕΙ σε εμάς τους ίδιους...

Όλα θα μπορούσαν να αλλάξουν προς το καλύτερο, εάν καταφέρναμε να δούμε τον ίδιο μας τον εαυτό στο παιδί που έχουμε κάθε φορά μπροστά μας και, όταν καταφέρουμε και μετατρέψουμε το επιχείρημα "Μαλώνω το παιδί γιατί έχει κάποιο πρόβλημα ή γιατί έχει κάνει κάποιο λάθος" στη διαπίστωση πως "Όταν φθάνω στο σημείο να μαλώνω -κυρίως με την ιδιότητα του γονέα- ένα παιδί, τότε εγώ είμαι το άτομο που έχει κάνει κάποιο λάθος...".

Εάν φθάσουμε στο σημείο αυτό, ίσως να μην χρειασθεί να πούμε ξανά τη φράση του Μ. Χατζιδάκι, που αναφέρει σε πρόσφατη ανάρτησή του ένα μέλος της κοινότητας του ΜΗ, και που πολλοί από εμάς έχουμε ψελλίσει κάποια φορά, δηλαδή, "Καληνύχτα Κεμάλ, ο κόσμος αυτός δεν θα αλλάξει ποτέ...".