Δεν υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα.

Είμαι σε έρημο ή σε ωκεανό αδιάφορο.

Κάθε μέρα που ο ήλιος φωτίζει την πραγματικότητα,μου γεννά το δίλημμα:

Να φοβάμαι ή να νοιώθω ελεύθερος;

Δεν είναι πάντα ήρεμες οι θάλασσες κι οι ανέμοι.

Άλλες φορές απόλυτη ησυχία.

Κοιτάω στη δύση αγναντεύω στην ανατολή...αναζητώ στο βορρά,χαζεύω και το νότο.

Το απόλυτο τίποτα.

Ακόμη κι η πυξίδα,κατασκεύασμα του μυαλού μου είναι.

Δεν έχω κατευθύνσεις ούτε σχέδιο.

Παρ όλα αυτά,εντύπωση μου προκαλεί πως δεν τρελαίνομαι κιόλας.

Εσωτερική δύναμη;Απάθεια;Η τρέλα;