Και να μαι πάλι να χτυπώ τις πόρτες ίσα για να κάνω θόρυβο.

Είναι και αυτό μια ασχολία.

Μια σπατάλη ενέργειας.

Τέσσερις τοίχοι με περιβάλλουν.Απλά το δωμάτιο αλλάζει διαστάσεις και κάποιες φορές φιλοξενεί για λίγο περαστικούς.

Τις πιο πολλές φορές είναι άδειο.

Ακόμη και με όσους μιλώ κατά καιρούς,γνωρίζω καλά πόσο περαστικοί είναι από τη ζωή μου.

Και ποιός δεν είναι;

Υπάρχει μονιμότητα;

Εσύ δεν είσαι που έλεγες πως ότι κρατά στο χρόνο δεν είναι απαραίτητα καλό;

Τώρα φοβάσαι ξαφνικά;

Τί φοβάσαι;

Το τραύμα ή το θάνατο;

Η ανθρωπότητα στο σύνολό της σου φαίνεται κοινότυπη και αποκρουστική.

Βαρετή.Όλο κανόνες.Υποχρεώσεις.Εγωισμοί.

Και ωραία τι θες να κάνουμε τώρα για να ευτυχίσεις;

Δεν υπάρχει λύση.Απλά μια ταινία που γυρίζει και επαναλαμβάνεται μέχρι να χαλάσει.

Ως το θάνατο.