Δεν ξέραμε που επρόκειτο να πάμε

αν θα΄χαμε σταλιά νερό ή κάτι για να φάμε

μονάχα δρόμο πέρναμε μακριά απ΄τις εκρήξεις

και που να βρεις το στήριγμα τον πόνο να στηρίξεις.

Όπως εκείνα τα μικρά ποντίκια εργαστηρίων

που΄ναι στα χέρια επιστημών τρελών και ηλιθίων

που ρίχνουνε στο σώμα τους κάθε καινούργιο χάπι

δίχως να σκέπτονται ζωή τι πάει να πει κι αγάπη.

Βρεθήκαμε μ΄ένα παλτό σε δρόμους λασπωμένους

τροφή για τόσες κάμερες και τόσους χορτασμένους

με τους ανήμπορους γονείς, με τα μωρά αγκαλιά μας

με δάκρυα στα μάτια μας κι έρημη την καρδιά μας.

Βομβάρδισαν τα σπίτια μας για να΄χουμε " ειρήνη "

καλοντυμένα τέρατα και του πλανήτη κτήνη

που λες και παίζουν μαγικά παιχνίδια σε οθόνη

κάνουν διαφήμηση σε ισχύ και ας αυτή σκοτώνει.

Άλλος πιστεύει στο Χριστό και άλλος στο κοράνι

μ΄αυτό δεν είναι πρόβλημα, καθένας θα πεθάνει

όμως " μεγάλοι " αυτής της γης, αφήστε μας να ζούμε

στον τόπο που μας γέννησαν και τόσο αγαπούμε.

Είναι σκληρή η προσφυγιά, σαν δέντρο ξεριζωμένο

σε κάνει να αισθάνεσαι με ηθικό σπασμένο

γκρεμίζει όλη τη ζωή, τα όνειρα σκοτώνει

κι ας σε φροντίζει ο Ο.Η.Ε με γάλατα σε σκόνη.