Ο ουρανός γκρί και τα σύννεφα στάζουν

Όπως σήμερα το πρωί το σώμα μου

Δοκιμασία χαλαρού sparing αλλά ωστόσο με κοινό αρκετών ανθρώπων

Εχθροί μου ο φόβος,ο αντίπαλος και η κούραση.

Νίκησα παντού.

Βγήκα έξω στη βροχή με πονεμένο το γόνατο και τον αυχένα.

Κατάλαβα πως όλα είναι εμπειρίες.

Περισσότερο σοφός,πιο συνετός ή άραγε φοβισμένος?

Ο χρόνος θα απαντήσει στα ερωτήματα αυτά σιγά σιγά.

Μην υποτιμάς τον εαυτό σου και μην τον εκθέτεις σε τσάμπα ρίσκο σκέφτηκα.

Δέξου τον όπως είναι για να τον βελτιώσεις όσο σε παίρνει.

Επιστροφή στο χώρο της δουλειάς.

Η ανάλαφη διάθεση γρήγορα έφυγε.

Ξανά ο καραφλός με το μούσι μπροστά μου.

Είναι άραγε ο ίδιος?Αυτός που με τραυμάτισε?

Μάχη μέσα μου.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου τον φοβάται και δεν θέλει να τον ξαναδεί,ένα άλλο κομμάτι νοιώθει οργή και θέλει να τον τιμωρήσει.

Ο σωσίας κρατούσε ένα ροζ ελεφαντάκι.Αυτό με εξόργισε ακόμη πιο πολύ.

''Νέος γονιός'' σκέφτηκα.θα αγαπά το κοριτσάκι του αλλά θα είναι τέρας για τους αγνώστους.

Θα θελα ακομη πιο πολυ να τον τιμωρησω...

Βασανίστηκα αρκετά...σταγόνες οργής με καψάλισαν...

Τώρα είμαι σχετικά ήρεμος...

Το τραύμα θάφτηκε βαθειά και προκάλεσε τις φοβίες μου...

Η νύχτα είναι υγρή και μόνη.

Δυστυχώς δεν είναι γυναίκα.

Δεν μ αγκαλιάζει.

Δεν ξέρω τι μου ξημερώνει το αύριο.

Οι άνθρωποι δύσκολοι,δυσπρόσιτοι.

Ένα πολύ ωραίο γκομενάκι βγηκε απο ενα κυριλέ τζιπ και ενας σαχλος κλαρινογαμπρος τη φωτογραφιζε με το κινητο.

Αυτη ειναι πιο ωραια ακομη και απο τη διαιτολογο σκεφτηκα.

Ε ρε γλεντια αν την ειχα στο κρεβατι μου.

Συνεχισα μονος την οδηγηση στην υγρη αυτη βραδια και οι σταγονες δεν ελεγαν να ξεκολλήσουν από το τζάμι του αυτοκινήτου...