Πάσχα στην Αλόννησο: ο Νικόλας, με τον καλό του φίλο Μεγακλή 

Σαν σήμερα, πριν από 8 χρόνια, μας αποχαιρέτησες  για πάντα. Όλοι οι κοντινοί σου άνθρωποι γνωρίζαμε πως το τέλος δεν θα αργήσει να ΄ρθει. Κι όμως, το τηλεφώνημα της Βαρβάρας εκείνο το πρωινό ήταν σαν κεραυνός εν αιθρία, λες και δεν πιστεύαμε, ή μάλλον δεν θέλαμε να παραδεχθούμε βαθιά μέσα μας, πως είναι δυνατόν ΕΣΥ, το συνώνυμο της Ζωής, να μη ζεις πια…

Από τότε, το τσιπουράκι δεν έχει πια την ίδια γεύση, οι μαζώξεις της παρέας του Σαββάτου δεν γίνονται πια, καθώς έχασαν την ομορφιά και τη ζεστασιά που τις χάριζε η δική σου παρουσία, τα ανέκδοτά σου, το γάργαρό σου γέλιο, οι όμορφες ιστορίες που είχες πάντα να διηγείσαι, τα τραγούδια και οι χοροί σου…

Από τότε, τα αρμενίσματα στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου έχασαν τη γοητεία και τη μαγνητική έλξη που ασκούσαν τόσα και τόσα χρόνια πάνω μας. Πολλά μέρη είναι σαν να έσβησαν από το χάρτη, με τη θύμηση να αρνείται επίμονα να τα προσεγγίσει, ο δε τρύγος του αμπελιού σου μοιάζει πλέον περισσότερο με χρέος παρά με το πανηγύρι χαράς που ήταν κάποτε…

Από τότε, κι άλλοι φίλοι ήρθαν να σε βρουν, σχεδόν η μισή παλιά καλή παρέα. Όλοι από την ίδια αιτία με σένα. Παράξενο, θα πεις. Όχι και τόσο, θα απαντούσα… Τελευταίος το κολλητάρι σου από τα παλιά, ο Μεγακλάκος, όπως τον αποκαλούσες. Το ιστιοφόρο και σπίτι του παραμένει σκοτεινό, σιωπηλό κι απαρηγόρητο στη μαρίνα της Ν. Κρήνης, γέρνοντας ασταμάτητα δεξιά κι αριστερά από τη ρεστία, λες και θέλει να ξεχυθεί στα κύματα, να ψάξει να τον βρει…

Σήμερα, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, μαζεύονται γνωστοί και άγνωστοι φίλοι σου στην αγορά του Μοδιάνο για να πιουν, να τραγουδήσουν και να νιώσουν νοερά κοντά σου. Τους λείπεις, όπως λείπεις πάρα πολύ και σε όλους εμάς τους φίλους σου που σε ζήσαμε από κοντά και σ΄αγαπήσαμε για όλα αυτά που ήσουν και μας χάρισες απλόχερα, ρε γαμώτο…