Στις 7 Αυγούστου του 1962 ο κόσμος συγκλονίστηκε από ένα συνταρακτικό, για την εποχή εκείνη, νέο. Η Μέρυλιν Μονρόε βρέθηκε νεκρή, το προηγούμενο βράδυ, στην μπανιέρα του σπιτιού της. Ο θάνατος αποδόθηκε σε αυτοκτονία. Τους μήνες που ακολούθησαν, 303 άτομα αυτοκτόνησαν, αριθμός πολύ μεγαλύτερος από τον τότε μέσο όρο.

Τα χρόνια πέρασαν και φθάσαμε στη δεκαετία του ΄90, και συγκεκριμένα στον Απρίλη του  1994,  οπότε και συνέβη κάτι ανάλογο. Τη φορά αυτή, ο αυτόχειρας ήταν ο Κερτ Κομπέιν, ο κιθαρίστας, τραγουδιστής, συνθέτης και ηγέτης των θρυλικών Nirvana που βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του με ένα όπλο στραμμένο προς το πρόσωπό του και δίπλα του ένα σημείωμα που έγραφε: "Δεν έχω νιώσει τη διέγερση που μου προκαλούσε το να ακούω και να δημιουργώ μουσική, μαζί με το πραγματικό γράψιμο, εδώ και πάρα πολλά χρόνια". Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, ο αριθμός των αυτοκτονιών στη χώρα αυξήθηκε και πάλι κατά πολύ...

Στη σκέψη των ειδικών, ξαναήρθε το «φαινόμενο-Werther» που καθιερώθηκε το 1974 για να περιγράψει τις άμεσες επιπτώσεις μιας αυτοκτονικής συμπεριφοράς που τυγχάνει μεγάλης δημοσιότητας στα Μ.Μ.Ε. Ο όρος πήρε το όνομά του από το πολύ γνωστό μυθιστόρηκα του Βόλφανγκ  Γκαίτε «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου» που τελειώνει με την αυτοκτονία του νεαρού πρωταγωνιστή στο όνομα της αγάπης. Όταν το μυθιστόρημα πρωτοδημοσιεύθηκε το 1774, 40 νεαροί αυτοκτόνησαν το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, με τρόπο παρόμοιο με αυτόν του ήρωα του βιβλίου. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού, απαγορεύθηκε η κυκλοφορία του βιβλίου στην Ιταλία και τη Δανία.

Έρευνες που έγιναν για το χρονικό διάστημα 1947-1968 διαπιστώθηκε πως, κάθε φορά που δημοσιεύονταν στους New York Times ο θάνατος κάποιου επώνυμου ατόμου, ο αριθμός των αυτοκτονιών αυξάνονταν με ένα ποσοστό 12%! Αυτός ήταν ο λόγος που, στον Καναδά το 2017, απαγορεύτηκε το σίριαλ «13 Reasons Why» καθώς θεωρήθηκε πως θα μπορούσε να έχει ανάλογες επιπτώσεις...

Η ψυχολογική ερμηνεία που δίνεται είναι η εξής: άτομα που ζουν στην αφάνεια και που κανείς δεν τα δίνει ιδιαίτερη σημασία, όπως νομίζουν τουλάχιστον, και που είναι ταυτόχρονα ανασφαλή, εσωστρεφή και απομονωμένα, βλέποντας τη δημοσιότητα που μπορεί να πάρει ένας τέτοιος θάνατος,  τον μιμούνται, ελπίζοντας να στραφούν τα φώτα της δημοσιότητας, έστω και για λίγο, επάνω τους...

Κάτι ανάλογο θεωρώ πως έχει γίνει και με άλλα φαινόμενα που πήραν τεράστιες διαστάσεις στα Μ.Μ.Ε. παγκοσμίως, όπως η στρατολόγηση μελών στον ISIS, οι αποκεφαλισμοί διαφόρων ατόμων από τη Δύση που έπεσαν στα χέρια τους, διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες (π.χ. σε σχολεία της Αμερικής από παιδιά ή εφήβους), οι αυτοκτονίες εκατοντάδων εφήβων διαμέσου του διαδικτυακού «παιχνιδιού» «Μπλε Φάλαινα» κ.ά.

Στις σύγχρονες κοινωνίες του «φαίνεσθαι», της ανωνυμίας, της απομόνωσης, της μοναξιάς και του αυξανόμενου ναρκισσισμού, ακόμα και ο ίδιος ο θάνατος φαίνεται πως χρησιμοποιείται ως μέσο, ακόμα και για μια εφήμερη στροφή των προβολέων της δημοσιότητας προς το πρόσωπο κάποιου που νιώθει πως βυθίζεται στην ανωνυμία και πως δεν έχει τη δύναμη και τον τρόπο να τον προσέξουν οι άλλοι...