Τίποτα δεν είναι το ίδιο με χθες.

Μουδιασμένα όλα.

Έχασα την καλύτερη μου φίλη.

Στη θέση της είναι ένας άνθρωπος που πρέπει να προσέχω τί λέω.

Να χτίσω άμυνες.

Έχω τάση για εμετό.

Μια παράξενη ναυτία.

Ξεγελάω τον εαυτό μου κανοντας ατομικα σχεδια.

Προσπαθωντας να βρω ξανα τον εαυτο μου.

Ο δρομος συνεχιζεται.

Κανενα δε μισω.Πολυ λιγους αγαπω.

Και ολους τους χαιρετω.

Και συνεχιζω μονος.

Με την αβασταχτη παρεα του ειναι μου.

Δεν παραπονιεμαι.

Αυτο ειναι το δικο μου πεπρωμενο.

Να κουβαλαω τραυματα

Κι ο παραδεισος μου;Η επομενη σκια που θα κατσω να παρω μια ανασα να πλυνω τα τραυματα αυτα και να δροσιστω...