Βασιλιάς κάποτε στα ψέμματα ένοιωσα που νόμισα πως είχα κατακτήσει μια χάρτινη καρδιά.

Με ένα ποτηστήρι κάποιος γέρος μου την λέρωσε και μούλιασε και σκίστηκε μα ο πόνος αληθινός.

Το τραύμα βαθύ.

Πέρασαν στρατώνες καταπάτησης.

Διοικητες,συζυγοι,νεοι δεσμοι...

"Για ενα πηδημα" ειπε μια καλη μου φιλη θα την ειχε ο πρωην συζυγος της.

Ολοι κατουρησαν στον ταφο του πεθαμενου μου ονειρου.

Το εθαψα πριν καιρο μα που και που ξυπνα ο πονος.

Εγω εκεινη ερωτευτηκα καποτε.Δεν μου τυχε σαν και σας υποκριτες,το δηθεν κοριτσι απο σπιτι.

Τι να κανουμε.

Στα βαθη της ψυχης μου ακομη ειναι η λευκη πριγκηπισσα καποιου ξεχασμενου παραμυθιου.

Την αφησα να φυγει γιατι ετσι επρεπε.

Δεν θα αλλαζα κατι.

Αναγκαστηκα γιατι οι βελονες ηταν πολλες.

Αλλη μια προσφατα.

Εγω φταιω.Εγω το αφησα να συμβει.

Να γινω περιγελος μεσω περιπαιχτικων σχολιων.

Οι σκεψεις κανουν κυκλους.

Φαινομενικα μονο τα αφησα ολα αυτα πισω.

Στην πραγματικοτητα οι φρασεις τα γεγονοτα ολα παιζουν στο νου μου.

Ψαχνω να βρω ακρη στο μπερδεμενο κουβαρι.

Ωρες ωρες δεν μπορω και μ εκνευριζει.

Θα τραβηξω γι αλλους δρομους.

Η υγεια μου δε με.βοηθα.

Το σωμα.μου ποναει παντου.

Θελω να βρω ενα καταφυγιο.

Ενα ανθρωπο που την αξια του να μην μπορει κανεις να την αγγιξει.