Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Λίγες μερες ακόμη εμειναν.
Το συναίσθημα πρωτόγνωρο. Μια μεταμόρφωση την στιγμή που η πρώτη νότα ακούγεται. Μια αισθηση που αναζητουσα χρονια. Εκρηξη εσωτερικη. Ο κόσμος γύρω χάνεται. Πράξη ερωτική κατά κάποιον τρόπο.
Και μόλις σβήσει ο απόηχος της φωνής πληρότητα και κενό ταυτόχρονα. Κι ανυπομονησια. Να αρχίσω πάλι. Ξανά και ξανά και ξανά.. Να μην τελειώσει. Να δουλευτουν οι λεπτομέρειες. Να διορθωθούν τα σημεία...
Η μερα πλησιάζει. Νιώθω σαν παιδί που περιμενει τα γενέθλια του. Το αγχος υπάρχει ομως κυριαρχούν αλλα συναισθήματα. Πανω από όλα το πάθος που κυριεύει το ειναι τις στιγμές αυτές.
Ξέρω πως θα μαι μόνη. Αλλά δεν θα νιώσω καμιά μοναξιά. Γιατί για 3 λεπτά και κάτι θα ενωθω με τον αέρα της νύχτας, τα αρώματα της θάλασσας τους ήχους των οργανων. Θα κάνω το δικό μου ταξιδι, το πρώτο στο άπειρο του στερεωματος.
Μολυβιές χαραγμένες σε σκόρπιες σελίδες από ημερολόγια ζωής..
Τα βαθύτερα θέλω μας είναι εκείνα που ξεδιπλώνονται τις νύχτες.
Εκείνα που μας λείπουν ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν ιδανικά.
Εκείνα που γεμίζουν την καρδιά κι αδειάζουν την ψυχή.
Εκείνα που μας αφήνουν χωρίς ανάσα.
Εκείνα που ποτέ δεν τελειώνουν.