- Το ξέρεις ότι όλα έχουν τελειώσει, σωστά; Ξέρεις ότι έληξε ο χρόνος μου. Γνωρίζεις πως ξεπέρασα πλέον το όριο όσων είχα να δώσω. Καμία αντοχή δεν έχω. Απλά ξόφλησα.
Κακώς έψαξες και πάλι να με βρεις. Δεν έπρεπε να έρθεις ξανά στον δρόμο μου. Προτιμώ να μείνω μόνο μέχρι να ενωθεί κι η τελευταία μου ανάσα με τον ουρανό. Δεν γιατρεύονται πλέον οι πληγές. Μαράθηκα...
Γιατί δεν μιλάς; Γιατί απλά χαμογελάς; Γιατί απλώνεις τα χέρια και με πλησιάζεις τόσο;

- Γιατί ακόμη και τώρα χορεύεις παρέα με τον άνεμο, έστω κι αν εσύ δεν το βλέπεις...

Το κείμενο αναφέρεται στη φωτογραφία ενός λουλουδιού, σχεδόν μαραμένου. Με τα πέταλα γερμένα, έτοιμο να διαλυθεί στο πρώτο φύσημα του ανέμου μοιάζει παράταιρο ανάμεσα στα υπόλοιπα ανθισμένα αγριολούλουδα. Η ματιά του φωτογράφου, όμως, το ξεχώρισε, το αποθανάτισε. Μεταμορφώθηκε, λοιπόν, το κόκκινο λουλούδι μέσα απ΄την κάμερα και τον φακό της φαντασίας  σε χαβανέζα χορεύτρια να εκτελεί ένα hula στο πρώτο φως της αυγής.

υγ. Αν ο φωτογράφος το επιτρέψει η φωτογραφία θα ολοκληρώσει το κείμενο