Χθες έκλεισε ένας κύκλος.  Είπαμε αντίο μετά από μήνες χωρίς να ξέρουμε αν ποτέ οι δρόμοι μας θα ξανασμίξουν.

Κάναμε καλή ομάδα ειναι η αλήθεια.  Μαζεμενοι από τα άκρα της Ελλάδας εδώ δέσαμε. Όχι μόνο σε επίπεδο δουλειάς. Οι συναντήσεις και οι συζητήσεις μας μια οαση στα προβλήματα. Καταφέραμε να ξεπεράσουμε τους εργασιακους σκοπελους και να φυτέψουμε ένα σπόρο δημιουργιας. 

Ποιος ξέρει σε λίγους μήνες που θα ειμαστε. Ίσως κάποιοι να ξαναβρεθουμε κάτω από την ίδια στέγη.  Πιθανότατα όχι. Δεν έχει σημασία.  Φτάνει που έγινε αυτός ο κύκλος. Ένας κρίκος ακόμη στο χαρτόνι της ζωής μας. Λίγο πιο φωτεινός από άλλους.

Δεν μ' αρεσει να λέω θα τα ξαναπούμε. Μοιάζει κούφια υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα. Αν ειναιι να γίνει θα γίνει. Αν θελησουμε να μιλησουμε ξανά θα μιλήσουμε. Θα ψαξουμε ο ένας τος άλλον. Αν όχι δεν πειράζει. Δεν αλλάζει η εμπειρια, η προσφορά και τα συναισθήματα. 

Και τώρα καθώς πίνω τον πρωινό καφέ αγναντευοντας τη θάλασσα μετραω ώρες για να βρεθώ στην περιφέρεια του αλλού κυκλικου μου δίσκου που άρχισε τον Σεπτέμβρη. 

Χαχαχαχα... Μόλις έκανα μια εικόνα. Η ζωή μου λοιπόν μοιάζει με έναν απέραντο ουρανό γεμάτο πλανήτες με δαχτυλίδια σαν του Κρονου. Κάποια ολοκληρωμένα κάποια όχι. Κι εγώ ακροβάτης να ισορροπώ στις περιφέρειες τους και να στροβιλιζομαι -ποτε αργά και ποτε γρηγορότερα - γύρω τους σε μια χορογραφία.  Από τα πέλματα μου βγαινουν χρώματα, σκούρα ανοιχτα φωτεινά, μελαγχολικά και σχεδιαζουν αυτά τα δαχτυλίδια. Υπάρχουν, έτσι, πλανήτες με ημιτελή, νεφελώδη δαχτυλίδια υπάρχουν κι άλλοι με τέλειους δίσκους να τους περιβάλλουν. Αυτοι έχουν πετάξει όμορφα στις παρυφές του συμπαντος μου σε τοποθετήθηκαν στο παρελθόν μου να λάμπουν για να μου θυμίζουν όλα τα όμορφα και άσχημα που κατάφερα να ολοκληρώσω,