Ζωή δίχως νόημα. Όλα μοιάζουν αδιάφορα και ανούσια. Ένα υπαρξιακό κενό χάσκει εντός τους. Mια κρίση αναζήτησης νοήματος έχει γίνει ο αχώριστος καθημερινός συνοδοιπόρος τους. Συνήθως, πρόκειται για άτομα σκεπτόμενα που έλκονται από βαθυστόχαστα ερωτήματα του τύπου «Τι σημαίνει ζωή και τι θάνατος;», «Τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος;» κ.τ.λ. Η βασικότερη διαφορά από άλλα άτομα, που επίσης μπορεί να τα απασχολούν ανάλογα ερωτήματα, είναι πως δεν μπορούν να απαλλαγούν από αυτού του είδους τους συλλογισμούς που γίνονται μια μορφή ψυχαναγκασμού που δεν μπορεί να καλύψει στο ελάχιστο το εσωτερικό υπαρξιακό τους κενό.

Κάποιοι καταφεύγουν σε ένα αγχωτικό -αγωνιώδες θα έλεγα- συνεχές κυνήγι αναζήτησης άμεσης ικανοποίησης της οποιασδήποτε ανάγκης τους που δεν αποσκοπεί σε τίποτα άλλο πέραν της, έστω και ελάχιστης, μετρίασης αυτής της αφόρητης αίσθησης εσωτερικού κενού. Το εντυπωσιακό εδώ είναι πως τα άτομα αυτά δεν έχουν, στην ουσία, συνειδητοποιήσει και αποδεχθεί την ύπαρξη αυτού του κενού που τείνει να τους καταπιεί σαν μια ανελέητη εσωτερική μαύρη τρύπα…

Κάποιοι άλλοι πάλι δεν βρίσκουν ποτέ κάποια ικανοποιητική απάντηση στα αδυσώπητα ερωτήματα περί νοήματος της ζωής, κατά πόσο αξίζει  κάποιος να ζει κ.τ.λ. Δεν υπάρχει κανείς και τίποτα που να τους δίνει έστω και την ελάχιστη ικανοποίηση, με αποτέλεσμα να βυθίζονται σε μια βαθιά κατάθλιψη ή να εγκλωβίζονται σε έναν φαύλο κύκλο αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς που ολοένα και συχνότερα παρατηρείται σε νεότερης, κυρίως, ηλικίας άτομα…

Η αυτοτραυματική συμπεριφορά (Α.Σ.), που μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα - από μια αδιαφορία απέναντι στις διάφορες ζωτικές ανάγκες του ίδιου του εαυτού (έκθεση σε κινδύνους, χρήση ουσιών, διάφορες διατροφικές διαταραχές, αυτομομφές κ.ά.) έως και την αυτοχειρία- αποσκοπεί, κυρίως, στη διαχείριση πολύ επώδυνων και δύσκολα ελέγξιμων συναισθημάτων, όπως επίσης και στη μετρίαση ενός αφόρητου εσωτερικού αισθήματος κενού. Δεν πρόκειται, όμως, για απλά αισθήματα λύπης, ανησυχίας, νευρικότητας κ.τ.λ. Συνήθως, η Α.Σ. αποσκοπεί στον έλεγχο πιο πολύπλοκων αισθημάτων άγχους και θλίψης -που εμπεριέχουν έντονα αρνητικά στοιχεία- και αισθημάτων για τον ίδιο τον εαυτό, όπως απαξίωση, μίσος κ.ά., που δεν είναι ανεκτά και αποδεκτά. Από τη στιγμή που η Α.Σ. αρχίσει να χρησιμοποιείται ως μέσο διαχείρισης άγχους, μπορεί εύκολα να γίνει συνήθεια και εξάρτηση, ακριβώς όπως π.χ. η χρήση ναρκωτικών ουσιών ή οινοπνεύματος κ.ά. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αντισταθεί κάποιος απέναντι σε μια γρήγορη ανακούφιση του αφόρητου ψυχικού του πόνου, έστω και αν αυτό γίνεται διαμέσου ενός εξίσου μεγάλου σωματικού πόνου ή κινδύνου απώλειας ακόμα και αυτής της ίδιας της ζωής…

Όταν υπάρχει πολύ μεγάλη απόκλιση ανάμεσα σε αυτά που κάποιος προσδοκά από τη ζωή και αυτά που στην πραγματικότητα ζει, τότε η απογοήτευση αυτή μπορεί να είναι δυσβάσταχτη. Όταν κάποια γεγονότα στη ζωή κλονίζουν συθέμελα τη βασική αίσθηση ασφάλειας και συνέχειας ενός ατόμου, μέχρι του σημείου να νιώθει πως η κατάσταση αυτή τον ξεπερνά, τότε στην επόμενη στροφή της ζωής μπορεί να παραμονεύει η υπαρξιακή ματαίωση, δηλαδή, μια αίσθηση που θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με την προσάραξη ενός καραβιού σε μια ξέρα που το ακινητοποιεί πλήρως ή με την ύπαρξη μιας αχανούς εσωτερικής ερήμου χωρίς την παραμικρή υποψία ύπαρξης ζωής ή ελπίδας σωτηρίας…

Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως η απομόνωση του ατόμου από ουσιαστικές σχέσεις με άλλους, το αέναο κυνήγι της ικανοποίησης του προσωπικού Εγώ, η πεποίθηση πως ο ηδονικός τρόπος ζωής αποτελεί το κλειδί της ευτυχίας και η βεβαιότητα περί της υπεροχής των προσωπικών αξιών μπορούν να οδηγήσουν στη σταδιακή ψυχική απομόνωση από τους άλλους και, κατά συνέπεια, στη δημιουργία μιας αίσθησης υπαρξιακού κενού. Ο εστιασμός στην προσωπική ευχαρίστηση και στο προσωπικό «θέλω» -ναι μεν δίνουν ευχαρίστηση όχι, όμως, και μια αίσθηση αυτοπραγμάτωσης- μπορεί να προκαλέσουν εθισμό και να μετατρέψουν το άτομο σε σκλάβο της πολυπόθητης ευχαρίστησης. Επιπλέον, μια τέτοιου είδους στάση ζωής αποδυναμώνει και δυναμιτίζει σημαντικές πλευρές της κοινωνικής διάστασης του ατόμου, όπως η χαρά και η αξία της συνύπαρξης, της αλληλεγγύης και του αυθεντικού σεβασμού του άλλου.

Με απλά λόγια, για να μη χαθεί το νήμα του νοήματος της ζωής και για να μην έρθουμε αντιμέτωποι με το φάντασμα της δημιουργίας ενός υπαρξιακού κενού εντός μας, είναι απόλυτα αναγκαίο να μην κρυβόμαστε πίσω από την οποιαδήποτε μάσκα και να θεωρούμε τους άλλους ως απαραίτητους συμμέτοχους στη δημιουργία της όποιας προσωπικής μας ευτυχίας.