Καλοκαιράκι, ζέστη και η ανάγκη για δροσιά και πρίμο αεράκι επιτακτική. Κάνοντας την καθιερωμένη βραδινή αυτοκινητάδα με συντροφιά, μεταξύ άλλων, και όμορφη μουσικούλα, έφθασα στο αγαπημένο μου σημείο, όπου μπορείς και βλέπεις, από ψηλά, απλωμένη μπροστά σου, την πανέμορφη  Θεσσαλονίκη να καθρεφτίζεται ολόλαμπρη  αυτάρεσκα στα ήσυχα νερά του Θερμαϊκού που δεν κουράζεται να την σφιχταγκαλιάζει αιώνες τώρα. Μιλάμε για έρωτα μοναδικό και μάλλον παντοτινό…

Τα παράθυρα του αυτοκινήτου κατεβασμένα, ησυχία απόλυτη και πάνω μας να τρεμοπαίζουν τα καντηλάκια του ουρανού, λες και μας κλείνουν πονηρά το μάτι. Και ξάφνου, μέσα σε αυτήν την απόκοσμη ατμόσφαιρα, ακούγονται οι πρώτες νότες από το ραδιόφωνο, ανοίγοντας διάπλατα το ίδιο ξαφνικά και απρόσμενα τα αμπάρια της ψυχής και της μνήμης…

Ήμουν δεν ήμουν παιδί  5-6 χρονών και, με τις μελωδίες του ακορντεόν και των τραγουδιών των μεγάλων που γελούσαν και χόρευαν ταγκό και βαλσάκια, με έπαιρνε ο ύπνος στον δερμάτινο καναπέ της τραπεζαρίας πίσω από τις πλάτες τους. Ποτέ δεν ήθελα να πάω για ύπνο και να  χάσω τόση ομορφιά. Η μητέρα μου το γνώριζε αυτό και με άφηνε πάντα να αποκοιμιέμαι με αυτό το μοναδικό νανούρισμα που σημάδεψε τόσο όμορφα την ψυχή μου…