Νιώθω ευλογημένος, υπερήφανος κι ευγνώμων που γαλουχήθηκα με τέτοιες μουσικές, που γνώρισα από πολύ κοντά τους δημιουργούς τους, που αφέθηκα να με διαποτίσουν τόσο καθοριστικά ώστε να παράξουν τα αναγκαία εκείνα ψυχικά αντισώματα απέναντι σε κάθε είδους μολυσματικά και αποπλανητικά πολιτισμικά υποπροϊόντα και σε μια στάση ζωής όπου διαφεντεύει η δικτατορία του Εγώ...

Χαίρομαι απέραντα και προσπαθώ να κρύψω τη συγκίνησή μου, βλέποντας τη μονάκριβή μου να αγγίζεται και να προστρέχει, ανυστερόβουλα και με αυταπάρνηση, σε κάθε ανθρώπινο πόνο, χωρίς να το λέει, συνήθως, σχεδόν σε κανέναν, ούτε καν σε μένα. Χαίρομαι που μου λέει πως υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που κάνουν το ίδιο με την ίδια διάθεση και γενναιοδωρία. Χαίρομαι και παίρνω κουράγιο πως, ίσως, υπάρχει ακόμα ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο και πως, ίσως, το πάθημα γίνει κάποια στιγμή, για το ψάρι, μάθημα…